Δακτυλοδεικτούμενος

Δακτυλοδεικτούμενος νεαρός αναρωτιέται φωναχτά

«Φταίω εγώ που με κοιτούν ή φταίνε εκείνοι;»

Έτρεξα δίπλα του, στερνή παρηγοριά 

Με κοίταξε σαν να 'μουν η Σελήνη

Με διαπερνούσε ρίγος σκοτεινό 

Ήμουνα στέγαστρο κι εκείνος μία πέτρα

Βροχή τον έσκιζε με θόρυβο στα δυο

Ο κρότος που έκανε αντήχησε στα δέντρα

Εκείνα άρχισαν να τρέμουν φωναχτά

Διαμαρτύρονταν θαρρείς για τους ανθρώπους

Ο νεαρός παρατηρούσε σιωπηλά

Τα δέντρα γίνανε ανθρώποι, αλλάξαν τρόπους

Της τελευταίας εικόνας ήχος ήταν η σιωπή

Του τελευταίου δέντρου ήχος, ένας κρότος

Ο νεαρός έβγαλε, τέλος, μια κραυγή

Να με σκοτώσει ήτανε ο μόνος τρόπος

Ο τρόπος ήταν για να γίνει και αυτός

Ίδιος με το πλήθος που τον έδειχνε 

Δακτυλοδείχνει τώρα πια ο νεαρός

Εμένα και ό,τι απ' το κουφάρι μου απέμεινε

Άτιτλο και μπερδεμένο

Τα πιο εύκολα πράγματα είναι αυτά που έχουμε μέσα στα μάτια μας και δεν τα δίνουμε σημασία. Ξέρεις πόσες φορές έπιασα τον εαυτό μου να λέει «Πόσο μάπας είσαι που κάθεσαι με το βρωμοκινητό σου κάνοντας scroll down την ίδια ώρα που θα μπορούσες να διαβάζεις όλα τα βιβλία της Γης;» και ξέρεις τι έκανα μετά από τούτη τη σκέψη; Συνέχιζα το scroll down. Είναι αστείο πόσο εύκολα επιλέγουμε να αποχαυνωθούμε με συνήθειες ανούσιες πέρα ως πέρα, που όχι απλά δεν μας γεμίζουν αλλά μας κάνουν ρηχότερους μέρα με τη μέρα και μετά παραπονιόμαστε για την κατάντια μας. «Γιατί έγινα έτσι; Πρέπει να αλλάξω», είπα κι έβγαλα άλλη μια γαμωσέλφι. 

Το πιο εύκολο είναι το συνθετότερο. Να ξέρεις τη λύση και για μια φορά στη ζωή σου, αντί να την αγνοήσεις, να την κάνεις πράξη. Μάθαμε στο 'life sucks', 25 χρονών τσουτσέκια μας κούρασε η ζωή μας η άδικη. Για να σε αδικήσει η ζωή πρέπει να τη ζήσεις. Για να νιώσεις αδικημένος μάθε να μην αδικείς τον ίδιο σου τον εαυτό. «Έχω όνειρα» λες και μονάχα το λες. Και κάθεσαι στον καναπέ και τα σκέφτεσαι και κοιτάς φωτογραφίες από άλλους που τα κάνουνε κι εσύ τους πατάς like όλο χαρά κι ευχαρίστηση.

Δεν έχω καμία διάθεση να δημιουργήσω ένα από τα άπειρα motivating blogs που υπάρχουν εκεί έξω. Χέσε τα «άδραξε τη μέρα» και γιόλο και μαλακίες τούμπανα. Απόκτησε λίγο συνείδηση των πόσων χάνεις εξ΄αιτίας μιας αποχαύνωσης που τους βολεύει όλους. Δεν σου λέω να κάνεις επαναστάσεις, οι επαναστάσεις δεν θέλουν πέτρα αλλά βιβλίο. Πολύ βιβλίο. Οι επαναστάσεις θέλουν πάνω απ' όλα τη γνώση πως πραγματικά δεν ξέρεις τίποτα και πρέπει να αμφισβητήσεις τα πάντα. Όχι για να μάθεις κάτι, αλλά για να καταλάβεις πόσο απειροελάχιστα είναι αυτά που ξέρεις και να βυθιστείς μέσα σε αυτήν ακριβώς την άγνοια.

Μπερδεμένα σου τα λέω αλλά μονάχα θέλω να καταλήξω στο ότι πρέπει να δώσουμε στη ζωή μας μια βαρύτητα αλλιώτικη από αυτή που της δώσαμε ως τώρα. Η ζωή η δική μας είναι και για χαρά και για μιζέρια και για έρωτες και για κλάματα αλλά όλα να τα ζήσουμε ρε παιδί μου, να μην τα φοβηθούμε. Να μη φοβηθούμε να μας απορρίψουν από μια δουλειά, δεν είναι κακό, να μην νιώσουμε τύψεις άμα προτιμάμε να μένουμε μέσα από τα πάρτι, να μη μας πειράζει που ντρεπόμαστε να παραγγείλουμε καφέ, να προχωράμε περήφανοι για τον εαυτό μας, να έχουμε να λέμε πως κάθε μέρα κάτι κάναμε. Κάτι αλλάξαμε, κάτι ευχαριστηθήκαμε, κάτι αγαπήσαμε ή βλαστημήσαμε. Σαν λουλούδια είμαστε, μόνο που είναι στο χέρι το δικό μας να μη σαπίσουμε.