Η ποίηση κι η πάρτη της

Η μόνη που δεν θα σε κρίνει

Είναι η ποίηση διότι

Εκείνη είναι χειρότερη

Τα μαλλιά της μοσχοβολούν ιδρώτα

Οι πράξεις της γέμισαν αίματα

Τα λόγια της σπάσαν αγκώνες

Ποιος είμαι εγώ για να σε κρίνω;

Εγώ παλεύω να πω πως έζησα 

Η ποίηση πέθανε κι ακόμα δεν κρίνει

Κι αν κρίνει κάποιον θα είναι η πάρτη της 

Τόσο δεν νοιάζεται για αμαρτήματα τρίτων

Τόσο τη νοιάζει μονάχα ο εαυτός της

Η λύσσα κι οι φίλοι

Της λύπης φίλη η σκέψη

Της σκέψης φίλη η λύσσα

Της λύσσας φίλη η ανημποριά

Κι όλο έψαχνα για λύσεις

Κι όλο έχανα εμένα

Κι όλο σκέψεις με λυσσάγαν

Τώρα θέλω μόνο ύπνο

Τώρα μόνο ησυχία

Τώρα η ανημποριά, θηρίο

Μέχρι να σκεφτώ, λυσσάω

Κι από λύσσα καταριέμαι

Κι από λύσσα παραλύω

Πάντα θα αναρωτιέμαι

Τι ήμουνα εγώ για εκείνους

Που έχουνε φίλη τη λύσσα

Η Ρουτίνα

Αδυνατούσα να αντιληφθώ τη δύναμη που έχει

Η ρουτίνα των πραγμάτων

Μέχρι που την έχασα. 

Τρέχοντας

Τρέχοντας ήρθα σε εσένα

Τρέχοντας ζήσαμε με λαχτάρα

Τρέχοντας πήγαινε και η καρδιά σου

Τρέχοντας μπήκαμε σε νέο σπίτι

Τρέχοντας λάτρεψα τις συνήθειες

Τρέχοντας ήρθανε οι ευθύνες

Τρέχοντας έφυγα

Αιμοσταγής ανάληψη καθηκόντων

Αν η σκέψη ήταν όπλο

Θα είχα ήδη σκοτώσει

Εμένα.