Δακτυλοδεικτούμενος

Δακτυλοδεικτούμενος νεαρός αναρωτιέται φωναχτά

«Φταίω εγώ που με κοιτούν ή φταίνε εκείνοι;»

Έτρεξα δίπλα του, στερνή παρηγοριά 

Με κοίταξε σαν να 'μουν η Σελήνη

Με διαπερνούσε ρίγος σκοτεινό 

Ήμουνα στέγαστρο κι εκείνος μία πέτρα

Βροχή τον έσκιζε με θόρυβο στα δυο

Ο κρότος που έκανε αντήχησε στα δέντρα

Εκείνα άρχισαν να τρέμουν φωναχτά

Διαμαρτύρονταν θαρρείς για τους ανθρώπους

Ο νεαρός παρατηρούσε σιωπηλά

Τα δέντρα γίνανε ανθρώποι, αλλάξαν τρόπους

Της τελευταίας εικόνας ήχος ήταν η σιωπή

Του τελευταίου δέντρου ήχος, ένας κρότος

Ο νεαρός έβγαλε, τέλος, μια κραυγή

Να με σκοτώσει ήτανε ο μόνος τρόπος

Ο τρόπος ήταν για να γίνει και αυτός

Ίδιος με το πλήθος που τον έδειχνε 

Δακτυλοδείχνει τώρα πια ο νεαρός

Εμένα και ό,τι απ' το κουφάρι μου απέμεινε

Άτιτλο και μπερδεμένο

Τα πιο εύκολα πράγματα είναι αυτά που έχουμε μέσα στα μάτια μας και δεν τα δίνουμε σημασία. Ξέρεις πόσες φορές έπιασα τον εαυτό μου να λέει «Πόσο μάπας είσαι που κάθεσαι με το βρωμοκινητό σου κάνοντας scroll down την ίδια ώρα που θα μπορούσες να διαβάζεις όλα τα βιβλία της Γης;» και ξέρεις τι έκανα μετά από τούτη τη σκέψη; Συνέχιζα το scroll down. Είναι αστείο πόσο εύκολα επιλέγουμε να αποχαυνωθούμε με συνήθειες ανούσιες πέρα ως πέρα, που όχι απλά δεν μας γεμίζουν αλλά μας κάνουν ρηχότερους μέρα με τη μέρα και μετά παραπονιόμαστε για την κατάντια μας. «Γιατί έγινα έτσι; Πρέπει να αλλάξω», είπα κι έβγαλα άλλη μια γαμωσέλφι. 

Το πιο εύκολο είναι το συνθετότερο. Να ξέρεις τη λύση και για μια φορά στη ζωή σου, αντί να την αγνοήσεις, να την κάνεις πράξη. Μάθαμε στο 'life sucks', 25 χρονών τσουτσέκια μας κούρασε η ζωή μας η άδικη. Για να σε αδικήσει η ζωή πρέπει να τη ζήσεις. Για να νιώσεις αδικημένος μάθε να μην αδικείς τον ίδιο σου τον εαυτό. «Έχω όνειρα» λες και μονάχα το λες. Και κάθεσαι στον καναπέ και τα σκέφτεσαι και κοιτάς φωτογραφίες από άλλους που τα κάνουνε κι εσύ τους πατάς like όλο χαρά κι ευχαρίστηση.

Δεν έχω καμία διάθεση να δημιουργήσω ένα από τα άπειρα motivating blogs που υπάρχουν εκεί έξω. Χέσε τα «άδραξε τη μέρα» και γιόλο και μαλακίες τούμπανα. Απόκτησε λίγο συνείδηση των πόσων χάνεις εξ΄αιτίας μιας αποχαύνωσης που τους βολεύει όλους. Δεν σου λέω να κάνεις επαναστάσεις, οι επαναστάσεις δεν θέλουν πέτρα αλλά βιβλίο. Πολύ βιβλίο. Οι επαναστάσεις θέλουν πάνω απ' όλα τη γνώση πως πραγματικά δεν ξέρεις τίποτα και πρέπει να αμφισβητήσεις τα πάντα. Όχι για να μάθεις κάτι, αλλά για να καταλάβεις πόσο απειροελάχιστα είναι αυτά που ξέρεις και να βυθιστείς μέσα σε αυτήν ακριβώς την άγνοια.

Μπερδεμένα σου τα λέω αλλά μονάχα θέλω να καταλήξω στο ότι πρέπει να δώσουμε στη ζωή μας μια βαρύτητα αλλιώτικη από αυτή που της δώσαμε ως τώρα. Η ζωή η δική μας είναι και για χαρά και για μιζέρια και για έρωτες και για κλάματα αλλά όλα να τα ζήσουμε ρε παιδί μου, να μην τα φοβηθούμε. Να μη φοβηθούμε να μας απορρίψουν από μια δουλειά, δεν είναι κακό, να μην νιώσουμε τύψεις άμα προτιμάμε να μένουμε μέσα από τα πάρτι, να μη μας πειράζει που ντρεπόμαστε να παραγγείλουμε καφέ, να προχωράμε περήφανοι για τον εαυτό μας, να έχουμε να λέμε πως κάθε μέρα κάτι κάναμε. Κάτι αλλάξαμε, κάτι ευχαριστηθήκαμε, κάτι αγαπήσαμε ή βλαστημήσαμε. Σαν λουλούδια είμαστε, μόνο που είναι στο χέρι το δικό μας να μη σαπίσουμε.

Εκτός

{Του Μιχάλη Μαρκοδημητράκη}

Το γυμνό σου σώμα 

Ντυμένο με τον έρωτα

 Αναδύεται από μελάνι 

Ο ουρανός ατελείωτος 

Οι μέρες μικραίνουν 

Η βροχή σαπίζει τα ρούχα 

Τίποτα δεν μοιάζει να αλλάζει 

Η επανάληψη εκδίδει τη κόρη 

Η ιστορία στο rewind 

Γράμματα ξέβαψαν 

Εισιτήρια χάθηκαν 

Το καλαμπόκι ξεράθηκε 

Εσύ δεν μιλάς 

Μουτζούρες στο χαρτί 

και κάπου στο βάθος 

το ραδιόφωνο 

εύχεται 

μια 

καλή 

βδομάδα. 

Ως την επόμενη

Αλλοπρόσαλλος νεκρός ξενέρωτος

Δεν συμπαθεί τους φίλους του συνέχεια

Δεν τον καταλαβαίνουν

Είναι άπιαστος

Δεν ποθεί τη γυναίκα του συνέχεια

Δεν τον καταλαβαίνει

Είναι ξενέρωτος

Δεν αγαπά τη βαρεμάρα μα την υπομένει

Δεν το καταλαβαίνει

Είναι περίεργος

Δεν αγαπά τη δουλειά του συνέχεια

Κάνει όνειρα για άλλες

Είναι αλλοπρόσαλλος

Δεν αγαπά τη ζωή που κάνει

Μα είναι η αγαπημένη του ζωή 

Είναι νεκρός. 

Ραντεβού

Οι κενές σελίδες ήταν το ραντεβού μου

Έριχνα κλεφτές ματιές στο στήθος της ανυπαρξίας

Χάριζα το φιλί μου στην αιώνια έλλειψη έμπνευσης

Καθώς έδινα όρκους παντοτινής κενότητας

Οι κενές σελίδες είναι η διέξοδός μου

Δεν είναι δρόμος διαφυγής, ούτε διάσωσης ρέμα

Είναι υπενθύμιση άγνοιας

Είναι η λατρεία του τίποτα

Είναι η σιγουριά πως δεν θα γίνω τίποτα σπουδαίο.

Σάρκες

Σάρκες δαγκωμένες δηλώνουν λαγνεία

Κραυγές πνίγονται, κρεμιούνται στην αγχόνη

Φώτα σβήνουν και χέρια ανοίγουν

Σάρκες ιδρωμένες δηλώνουν λατρεία 

Του φιλιού ο ήχος στα αυτιά μου ακόμη

Γλώσσες μπερδεύονται, ψάχνουν τις λέξεις

Σάρκες ακούραστες ψάχνουν αφέντη

Κάποιον ζητούν κοντά να ζυγώνει

Έχουν τις λέξεις, ζητούν να τις χάσουν

Σάρκες ανίερες ψάχνουν θυσία

Διαβόλου χέρια, στόματα με αίμα

Άγγελοι γίνονται με μία λέξη

Σάρκες που ψάχνουνε τούτη τη λέξη

Ηδονή τη φωνάζανε, το άκουσα κάπου

Κι όταν τη βρουν την κρατάνε δική τους

Μοιράζοντάς τη μόνο εκεί που ποθούν.

Απάντηση υπ' αριθμόν 2

ΡΑΨΩΔΙΑ 51η

Αλήθεια τι το ήθελες κι εσύ Οδυσσέα

Αυτό το ταξίδι;

Τώρα κοπιούν οι αναλυτές

Κι οι κριτικοί εξίστανται

Κι οι μαθητές πλήττουν

Γιατί όλα αυτά;

Αν δεν επήγαινες εσύ

Όλα θα ήταν ευκολότερα

Κανείς δεν θα μιλούσε

Για το ωραίο ταξίδι.

Λοιπόν, τι το ήθελες;

Δεν βλέπεις τους σημερινούς;

Όλοι Οδυσσείς

Μα καμία Ιθάκη.

Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ

{Λοιπόν, δεν βλέπεις τους σημερινούς; Όλοι Οδυσσείς μα καμία Ιθάκη. Κι έτσι απλά, αποδόμησε μια ολόκληρη γενιά ανθρώπων που στα λόγια είναι τρανοί και στην καρδιά λειψοί. Τρεις λέξεις είχα γράψει ως Απάντηση την πρώτη φορά που το διάβασα: Σας γάμησε όλους.}

Η Πρώτη Απάντηση

Επέστρεφε συχνά και παίρνε με,

αγαπημένη αίσθησις επέστρεφε και παίρνε με —

όταν ξυπνά του σώματος η μνήμη,

κι επιθυμία παλιά ξαναπερνά στο αίμα·

 όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται,

κι αισθάνονται τα χέρια σαν ν’ αγγίζουν πάλι.

Επέστρεφε συχνά και παίρνε με την νύχτα,

όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται…

{Κάθε άνθρωπος, όταν διαβάζει κάτι, νιώθει πράγματα. Αγαλλίαση, δυσαρέσκεια, απέχθεια, απορία, αδιαφορία. Ο Μαλάκας αφήνει πίσω όσα διάβασε και αδιαφόρησε, μα αποφασίζει να ανοίξει διάλογο με όσα διάβασε και του γέννησαν συναισθήματα σπουδαία. Είτε πέντε παράγραφοι, είτε δυο λέξεις, ο Μαλάκας μέσα από τη στήλη «Η Απάντηση» θα προσπαθεί κυριολεκτικά να απαντά στα διάφορα κείμενα που διαβάζει. Κι απάντηση ας μην πάρει ποτέ, καμιά.}

Η Απάντηση

Γιατί τούτη η αίσθηση να επιστρέψει; Ποιο το κέρδος εάν είναι να φεύγει πάλι;

Αυτή

Αυτός ήτανε ερωτευμένος με τον έρωτα

Σίγουρος πως ποτέ, καμία δεν θα είχε την αντοχή να του τον δώσει

Αυτή κρυβόταν στα τσιγάρα της

Σίγουρη πως αυτά ήτανε η λύση

Αυτός πήγαινε μακριά, αδυνατώντας να καταλάβει τι τον έκανε να φεύγει

Αυτή ερχόταν πιο κοντά δίχως όμως να πλησιάζει ούτε λίγο

Αυτός τελείωσε. Τον σκότωσε ο έρωτας που είχε ερωτευθεί.

Αυτή ζει. Τη σώζουν τα τσιγάρα που σκοτώνει.

Η Ρουτίνα

Έχω μια ρουτίνα που υπεραγαπώ

Όχι γιατί είναι ωραία

Αλλά γιατί αγαπώ όσους είναι μέσα της

Θα ήθελα να έχω μια γραφομηχανή

Όχι γιατί θα έγραφα

Αλλά γιατί θα με προκαλούσε κάθε μέρα

Είχα μια περίεργη θωριά για τα πράγματα

Όχι ότι ενοχλούσα κανέναν

Μα η θωριά ενοχλούσε τον κόσμο

Θα έχω μια άρνηση μέσα μου

Όχι τυφλή, της μοδός

Αλλά τεκμηριωμένη

Θα είχα τον κόσμο στα πόδια μου

Όχι ότι θα το προσπαθούσα

Αλλά προτιμώ να έχω τον εαυτό μου στα πόδια του

Το φίμωτρο

Συνέλεξαν ένα φίμωτρο ως αποδεικτικό στοιχείο της ανημποριάς μου

Κατάφερα να το κλέψω και το κυματίζω σαν λάβαρο

Τώρα το κελί μου είναι το στόμα

Το φίμωτρο παλεύει να συγκρατήσει τις λέξεις

Το είχα ανάγκη το φίμωτρο

Αφού αυτό με φυλακίζει, γιατί πήγαν να μου το πάρουν;

Αφού ελεύθερο με ονειρεύομαι, γιατί το 'χω για λάβαρο;

Εγωιστής

Όταν ακούω μουσική θέλω πάντα ακουστικά

Όχι για να μην ενοχλώ τους άλλους

Αλλά για να μην ακούσει κανείς τους αυτό που έχω μέσα στ' αυτιά μου

Είναι δική μου η μουσική

Όταν κοιτάζω τον ουρανό δεν το λέω σε κανέναν

Κι ας τον κοιτάτε όλοι σας

Κι ας σας κρατάει ζωντανούς

Είναι δικός μου ο ουρανός

Μόνο εγώ τον κοιτάζω 

Όταν κοιτάζω μια καρδιά

Φωτίζει ο κόσμος

Χαμογελάω

Είναι δική μου η καρδιά κι ας μη μοιράστηκε μαζί μου ποτέ, τίποτα

Όταν ακούω ένα μυαλό 

Παθαίνω ονειρώξεις

Οργασμούς

Φωτίζει ο κόσμος

Χαμογελάω

Δεν είναι δικό μου το μυαλό κι ας το ακούω μόνο εγώ

Όταν γράφω ένα στίχο

Δεν με καταλαβαίνω

Μα συνεχίζω

Και συνεχίζω να μην με καταλαβαίνω

Όταν γράφω ένα στίχο

Αυτός είναι μόνο δικός μου

Τα μάτια που τον διαβάζουνε 

Δεν είναι τα δικά σου μάτια μα τα δικά μου

Όταν σκέφτεσαι αυτόν τον στίχο

Όταν νιώθεις με αυτόν τον στίχο

Όταν αδιαφορείς με αυτόν τον στίχο

Σκέφτεσαι εμένα, νιώθεις για μένα, γράφεις στ' αρχίδια σου εμένα.

Συνδέσεις

Το τέλος ενός βιβλίου και το βιβλίο. 

Οι στίχοι ενός τραγουδιού κι η μουσική του. 

Ο ήλιος και το φεγγάρι.

Χελιδόνια σε μια πλατεία κι ένα παιδί να τα κυνηγά.

Η ευτυχία κι οι πόνοι.

Ένα «Σ' αγαπώ» κι ένα «Κι εγώ».

Μια κραυγή και μια ηχώ.

Η βροχή και η μελαγχολική μουσική. 

Το ξύπνημα και ο καφές. 

Όλες οι άγραφες σελίδες κι όλα τα αχρησιμοποίητα στιλό.

Μια παράγραφος και η στίξη της. 

Δύο εραστές και οι στήσεις τους.

Ψάχνω να βρω αν θα ζούσαν όλα αυτά δίχως το ένα να 'χει το άλλο.

Ψάχνω τη σύνδεση μεταξύ πρώτου μέρους και δευτέρου.

Ψάχνω να πω κάτι πρωτότυπο μα είμαι μουγγός.

Θα ζούσαν όλα δίχως το άλλο τους μισό κι εγώ ψάχνω συνδέσεις.

Τώρα θα κάνω ομοιοκαταληξία: 

Είμαι τρελός, βρες μια καρέκλα να με δέσεις.

(Σε αφήνω εγώ δίχως τραγούδι; Άκου. TASH SULTANA - Notion)

Σκέψη του δρόμου

Ο χρόνος που περνάει έμεινε μόνος

Περπατάω κι ο δρόμος είναι μόνος

Περπατάω στο δρόμο κι είμαι ο μόνος 

Περπατάω στο δρόμο που είναι μόνος 

Όπως μόνος είναι κι ο χρόνος

Περπατάω στο δρόμο μόνος

Περπατώ, δεν είμαι μόνος.