Όλη μου τη ζωή θυμάμαι να έχω στόχους. Και να τρέφομαι από αυτούς. Να πάρω καλούς βαθμούς, να φοράω καθαρό σώβρακο, να αρέσω στην Κατερίνα. Και πορευόμουν. Κάθε βράδυ που έπεφτα για ύπνο, είχα ένα λόγο ωραίο στο μυαλό μου για να σηκωθώ. Έχουμε γυμναστική, άρα θα παίξουμε μπάλα. Είναι Σάββατο, δεν έχουμε μάθημα. Είναι Τετάρτη, θα βγάλουν και γλυκάκι στη Λέσχη.
Κι έγινα 25. Βρήκα δουλειά, επιβιώνω, έχω για τα βασικά. Θεωρητικά, καλυμμένος. Πρακτικά, δεν έχω στόχο για να ξυπνάω με κέφι. Κι ο ύπνος είναι τόσο όμορφος μα το ξύπνημα δεν έχει στόχο. Η Κατερίνα με ξέχασε, το σώβρακο είναι πάντα καθαρό και η γιαγιά φτιάχνει γλυκάκι. Κι εγώ;
Κι έγινα 25. Βρήκα δουλειά, επιβιώνω, έχω για τα βασικά. Θεωρητικά, καλυμμένος. Πρακτικά, δεν έχω στόχο για να ξυπνάω με κέφι. Κι ο ύπνος είναι τόσο όμορφος μα το ξύπνημα δεν έχει στόχο. Η Κατερίνα με ξέχασε, το σώβρακο είναι πάντα καθαρό και η γιαγιά φτιάχνει γλυκάκι. Κι εγώ;
Βαριέμαι τους ανθρώπους
Σιχαίνομαι τα concepts
Θέλω κάπου να πιστέψω
Και φτιάχνω στόχους μακρινούς. Θα τους πετύχω, το ξέρω. Αλλά οι μακρινοί στόχοι δεν σου προσφέρουν ανυπομονησία για το πρωινό ξύπνημα.
Το μόνο που με κάνει να ξυπνάω πια το βράδυ με χτυποκάρδι είναι το κατούρημα.
