Ο Μαλάκας που Την έχασε

Τι να τις κάνεις τις συγγνώμες και τις λυτρώσεις και τις απολογίες και όλα αυτά τα αηδιαστικά; Το θέμα είναι να είχες τα κότσια τότε να κράταγες εδώ τούτη την Εκείνη που αγάπησες κι όχι να αποδεχθείς την αποχώρησή Της, δίχως καν να Της πιάσεις το χέρι μια τελευταία φορά.

Και λυπήθηκες, δάκρυσες, αναγνώρισες πόσα σου λείπουν, το πρώτο δευτερόλεπτο που ήταν μακριά σου. Κι ήταν ήδη πολύ αργά. Κι όλα πια έχασαν το νόημά τους. Καμία σύνδεση, καμία γαλήνη, καμία ηρεμία και καλά να πάθεις.

Γιατί ήταν η ζάχαρη στον καφέ σου. Η μουσική στην αγαπημένη σου ταινία. Το χάδι στο λαιμό όταν κοιμόσουν. Το φιλί το ξεκάρφωτο, την ώρα που το μυαλό σου ήταν αλλού. Το «σ'αγαπώ» Της εκεί που είχες πάψει να πιστεύεις στα θαύματα. Το χαμόγελό Της εκεί που είχες πάψει να πιστεύεις στην ομορφιά του κόσμου.

Νιώθεις κενός, Μαλάκα; Χειρότερα από ποτέ, έτσι; Κενός, ανήθικος, δειλός, αδύναμος νιώθεις; Καλά να πάθεις. Σε όσους μας δίνουν ευτυχία χαρίζουμε ευτυχία. Κι εσύ δεν το έκανες. Για αυτό σε ονόμασα Μαλάκα, άλλωστε.

Κι αν η Εκείνη σε άκουγε, θα της έλεγες ότι Την αγαπάς, ότι θα έδινες τα πάντα για να Την ξαναδείς, πως η φωνή της είναι η ομορφότερη στη Γη, πως το μυαλό της επιτέλους σού έδωσε την ευτυχία να καταλάβεις πως υπάρχουν κι άλλα, υπέροχα αλλοπρόσαλλα μυαλά σαν το δικό σου.

Και το κορμί της ήταν τόπος λατρείας μα είναι πια αργά για λατρείες, ακόμα κι αν θυσίαζες τον εαυτό σου τον ίδιο. Και η καρδιά Της ήταν φωλιά έρωτα μα για κακή σου τύχη, ο έρωτάς Της για σένα δεν είναι πια εδώ.

Θα είσαι για πάντα πια, ο Μαλάκας που την Έχασε.

Συγγραφής ψευδαίσθηση

Δεν έχω ξαναγράψει τρίτη σερί μέρα στη ζωή μου ποτέ κι αυτή τη στιγμή κάθε δαχτυλιά στο πληκτρολόγιο αποτελεί μαχαιριά αλλά μου το υποσχέθηκα. Κάτσε να βάλω και μια τελεία, κάτσε να πάρω και μια ανάσα. Είμαι έτοιμος να το παρατήσω. Νομίζω πως η συγγραφή είναι η δυσκολότερη όλων των μορφών τέχνης, ξέρεις γιατί; Γιατί στην κάθε μέρα μας περνάνε από το μυαλό και τα χείλη μας μύρια από τα αντικείμενα της τέχνης μας: τα λόγια, οι λέξεις. Οι ζωγράφοι έχουν τα χρώματα, οι μουσικοί τους στίχους, οι τραγουδιστές τη λαλιά, οι ποδοσφαιριστές τα πόδια τους, οι σκηνοθέτες τους ηθοποιούς, κι εμείς το μόνο που έχουμε είναι αυτό που έχουν κι όλοι οι άλλοι: λέξεις. Και παλεύουμε απλά να ξεχωρίσουμε και να μην τις χρησιμοποιούμε όπως όλοι οι άλλοι, προσπαθούμε να τις τοποθετήσουμε ομορφότερα ή καλύτερα ή με μεγαλύτερο στόμφο, χαρούμενοι με την επίδειξή τους. Να σας πω ένα μυστικό; Κανείς μας δεν είναι συγγραφέας, όποιος λέει πως είναι, είναι αποτυχημένος. Κανένας δεν είναι ποιητής, ντροπή σε όποιον τολμήσει να το πει για τον εαυτούλη του. Είμαστε ένα μάτσο αποτυχημένων που απελπισμένα παλεύουμε να γράψουμε κάτι σε έναν κόσμο που δεν θα κάνει καμιά διαφορά η γραφή μας. Είμαστε καταδικασμένοι να πεθάνουμε μαζί με μια τέχνη που δεν την ασκήσαμε ποτέ. Δεν θα γίνουμε ποτέ Μπουκόφσκι, Ντοστογιέφσκι ή Ντίκενς. Μονάχα για κανένα λεπτό θα το νιώσουμε και μόλις ανοιγοκλείσουμε ξανά τα μάτια τούτη η ψευδαίσθηση, ευτυχώς, θα φύγει.

Εγώ

Κι αν δεν γνωρίζω τι συμβαίνει, είναι κακό; Κι αν ονειρεύομαι κάθε μέρα καινούρια πράγματα, διαφορετικά, που το ένα με το άλλο μεταξύ τους δεν συμβαδίζουν, είναι κι αυτό κακό; Που παραδέχομαι πως ώρες ώρες χάνομαι και θέλω να απομονωθώ, είναι εξίσου κακό;

Παθιάζομαι με το κάθε τι μικρό που για άλλους δεν έχει την παραμικρή σημασία, η καρδιά μου χτυπά δυνατά για πράγματα που άλλοι θεωρούν ανούσια, πιστεύω στον καταραμένο τον έρωτα τον αιώνιο, στα θαύματα, στα παραμύθια και στη μαγεία, ακόμα περιμένω το γράμμα για το Χόγκουαρτς και ξέρω πως θα έρθει.

Ανησυχώ για μένα που δεν ταιριάζω πουθενά κι όλο διαφυγές ζητώ, μοιάζω λιγάκι με πουλί μόνο που τα πουλιά δεν έχουνε τη λογική και φεύγουν μακριά: εγώ διαφέρω απ' τα πουλιά μόνο σε αυτό κι άμα μπορούσα θα τους έδινα τη λογική για να μου δώσουν τα φτερά τους.

Δεν κάνω όνειρα για χρήματα και σπίτια και δουλειές, δεν είναι οι χαρές μου αυτές και καταλάβετέ το πριν να είναι αργά. Προτιμώ να πεθάνω μοναχός στην άκρη του κόσμου έχοντας μπαρκάρει με ένα σάπιο πλοίο και πνιγμένος λόγω της αδυναμίας μου στο κολύμπι παρά να υποσχεθώ και να μου υποσχεθούν «καλή ζωή» και ποτά και γυναίκες κι αμάξια.

Αν δεν μπορώ να δεχθώ κάτι είναι η κακία, η πηγαία κακία που μονάχα ο άνθρωπος κρύβει μέσα του και κανένα άλλο ον. Οι σκέψεις γεμάτες μίσος, η ζηλοφθονία, η αγάπη προς το συμφέρον σε βαθμό που τυφλώνεται ο άνθρωπος και δεν βλέπει τίποτα άλλο πέρα από το εγώ του.

Γιατί τα γράφω όλα αυτά ανάθεμα κι αν ξέρω μα θέλω να τα πω μήπως με γνωρίσεις λίγο καλύτερα και δεις πως είναι μπερδεμένα σε αυτό το μικρό μυαλό μου και ψοφάω για να γίνουν όλο και πιο μπερδεμένα κάθε μέρα που περνά γιατί τι άθλια ζωή ζει αυτός που δεν παιδεύεται, δεν σκέφτεται, δεν μαθαίνει;

Κάποια μέρα όλα θα πάρουν το δρόμο τους και μαζί τους κι εγώ. Κι ελπίζω αυτός ο δρόμος να είναι ο πιο κακοτράχαλος που θα έχουν δει ποτέ τα μάτια σας. Όχι για να αποδείξω πως άντεξα, αυτά είναι για τους επιδειξίες: δεν έχω να αποδείξω τίποτα σε κανέναν.

Θέλω τον κακοτράχαλο δρόμο γιατί ο ιδρώτας είναι πιο γλυκός, η κούραση μελιστάλαχτη και τον πόνο τον αισθάνεσαι σαν έρωτα, όταν φτάνεις ψηλά μετά από κακοτοπιές. Θα ζήσουμε ωραία ζωή, Μαλάκα μου κι ήδη τη ζούμε. Κι ας βασανιζόμαστε, κι ας μην έχουμε ώρες-ώρες τι να πούμε, κι ας δυσκολευόμαστε να αναπνεύσουμε άμα είμαστε απέναντι σε πολύ κόσμο, κι ας ντρεπόμαστε να πούμε καλησπέρα σε ένα όμορφο κορίτσι. Ζούμε ωραία ζωή όσο τα κορίτσια είναι όμορφα, οι δρόμοι δύσκολοι και το μυαλό θολό.

Αισιόδοξο μπλόγκιν'

Είσαι 15. Μαθαίνεις το ίντερνετ. Συζητήσεις, υπονοούμενα, κοκκινίζουν τα μάγουλα πίσω από το πληκτρολόγιο. Διαβάζεις για το σχολείο. Νιώθεις κάβλες. Δεν ξέρεις τι είναι. Προχωράς.

Είσαι  20. Έμαθες το ίντερνετ. Περνάς ώρες στα τσατ ρούμς, νύχτες ατέλειωτες πάνω από μηνύματα που νομίζεις ότι είναι όλος σου ο κόσμος. «Τι να κάνω; Τι να πω;». Δεν ξέρεις τι κάνεις. Προχωράς.

Είσαι 25. Το ίντερνετ το σιχαίνεσαι. Περίπου 18 ώρες τη μέρα ασχολείσαι με αυτό. Σχέσεις, δουλειές, κανένα νέο, κανένα καινούριο απόφθεγμα κι όλα καλά. Νιώθεις ρηχός. Δεν προχωράς αλλά και τι να κάνεις;

Είσαι 30. Το ίντερνετ σού βρήκε σχέση. Αγαπάς. Σταθερή δουλειά, σταθερό άγχος, σταθερή στεναχώρια. Νιώθεις ρηχός. Προχώρησες με βήματα γοργά.

Είσαι 40. Το ίντερνετ ήταν πάντα εκεί. Έκανες οικογένεια, παλεύεις να βρεις πώς δεν θα μάθουν γρήγορα τα παιδιά σου το ίντερνετ, την ώρα που σκρολάρεις στο κινητό. Νιώθεις ρηχός. Δεν προχωράς, προχωράνε τα παιδιά σου.

Είσαι 80. Το ίντερνετ μεγάλωσε εσένα, τα παιδιά και τώρα τα εγγόνια σου. 3 γενιές μάθανε το λάικ, το πέσιμο το ιντερνετικό, δεν μάθανε να λένε σ'αγαπώ που κρατάνε, νιώθουν ρηχοί απ' τα 20 ως τα 80 και ποτέ δεν ανοίξανε βιβλίο.

«Μα το ίντερνετ μου έμαθε τον έρωτα», είπε και πέθανε ρηχός.

Η ευχή

Σου εύχομαι να γυρίσουν όλοι

Να τους αγαπήσεις όλους

Να πεθάνεις για όλους

Να έρθει η απομυθοποίηση

Να γυρίσεις σε μένα

Που με απομυθοποίησες

πριν καν με γνωρίσεις.

Πάρε και τραγούδι: 9 crimes

Ο λόγος

Υπάρχει ένας λόγος που οι ποιητές δεν γίνονται ζωγράφοι:

δεν τους νοιάζει η τέρψη που έρχεται από τα μάτια

Υπάρχει ένας λόγος που οι ποιητές δεν γίνονται μουσικοί:

δεν τους απασχολεί να χαϊδεύουνε αυτιά

Υπάρχει ένας λόγος που εγώ γράφω ποιήματα: 

το όνομά σου κι όλη του η υπόσταση

Υπάρχει ένας λόγος που εγώ δεν έγινα τίποτα:

εσύ κι η γαμημένη ποίησή σου