Μια μέρα γνώρισα κορίτσι από αυτά που δεν γνωρίζεις εάν πατούν στη γη, στον ουρανό ή και λιγάκι και στα δυο. Την έμαθα ελάχιστα μα ήξερα να ψάχνω με τα μάτια μου σε ανύποπτες στιγμές τα δικά της. Κάποτε τα έπιανα να με κοιτούν, κάποτε να ονειροβατούν αλλά κυρίως να ταξιδεύουν. Κορίτσι μελιστάλαχτο, ανέμελο, ιέρεια των χωραφιών και της κουβέντας ποίημα.
Δεν ήξερα τι ήθελα να μου πει μα ήξερα πως θέλω να μου μιλά. Δεν έψαχνα συγκεκριμένες λέξεις μήτε σωστές, παρά μονάχα λόγια από το στόμα της κι ας ήταν δίχως νόημα. Το νόημα δεν βρίσκεται εκεί που το ψάχνεις αλλά εκεί που νιώθεις πως το έχασες για πάντα, άλλωστε.
Της άρεσε η σοκολάτα, οι πίτσες κι η θάλασσα. Κι άλλα πολλά που ποτέ δεν έμαθα και δεν ξέρω αν θα μάθω αλλά μπορώ να τα φαντάζομαι. Μπορεί να της αρέσει ο ήλιος, τα ντόνατς, τα κορν φλέιξ με μέλι και ο γυμνισμός: πιθανότατα δεν θα μάθω ποτέ μα μπορώ να φαντάζομαι κι αυτό ίσως μου φτάνει. Το κορίτσι αυτό δεν είναι για χόρταση μα για απόλαυση.
Κι ανάθεμα κι αν ήξερε τι γίνεται στον κόσμο της και τι συμβαίνει στον αλλονών τους κόσμους, δεν ξέρω τι λογίζεται και τι κουβαλάει η γκλάβα της κι ας ήθελα ωσάν τρελός να μάθω. Μου έφτασε που μοιράστηκα μαζί της κάτι μυστικά από αυτά τα χαζά, τα ανέμελα, τα παιδικά, που ανήκουν σε δύο.
Ήταν το κορίτσι πυγολαμπίδα ή κωλοφωτιά όπως τη λέμε στο χωριό μου, το πλάσμα εκείνο που φώτιζε το χώρο με το πέρασμά της δίχως καν να το προσπαθεί: ξέρεις πόσο δύσκολο είναι πλέον να φωτίζεις των αλλονών τις υπάρξεις απλώς αναπνέοντας; Είναι δύσκολο, σχεδόν ουτοπικό, παραλίγο ρομαντικό.
Σε ένα δωμάτιο σβηστό από φώτα, σκοτεινό, μαύρο, που δεν μπορείς ούτε να παρατηρήσεις ούτε μια λάμψη στα μάτια του απέναντι γνωστού σου, μπαίνει μέσα το κορίτσι αγέρωχα, δεν φοβάται το σκοτάδι, το κυριεύει. Δεν φοβάται τη μαυρίλα, την αγκαλιάζει. Δεν φοβάται τις νύχτες μα είναι φίλες της.
Το κορίτσι που φώτιζε τον κόσμο δίχως κόπο
Με άστρα και με έρωτες περνούσε τις νυχτιές της
Δεν ήθελε να αντισταθεί, δεν είχε κιόλας τρόπο
Σε όλης της πλάσης τα αγαθά χάριζε τις καρδιές της
