Δευτέρα 12 Νοεμβρίου 2018

Ο Αισιόδοξος που Ματώνει

Πέρασε κι άλλη μια μέρα. Ξέρεις τι ώρα είναι; Είναι πεντέμισι το μεσημέρι. Άντε πες, μπαίνει απόγευμα. Και για μένα, η μέρα μόλις τέλειωσε. Ίσως να ήταν καλύτερο να μου βάζανε ένα πιστόλι στον κρόταφο και τα πειραγμένα μου μυαλά να τα κάνανε στάχτη. Όχι γιατί θέλω να πεθάνω, ουδέποτε πέρασε τέτοια σκέψη από το μικρό μου θηριοτροφείο σκέψεων. Αλλά γιατί, από τον θάνατο είναι χειρότερο η μέρα ενός ανθρώπου να τελειώνει στις 5:34 το μεσημέρι. Μου φάγανε το απόγευμα. Μου φάγανε το βράδυ. Μου φάγανε τη δύση του ηλίου. Μου κλέψανε τα όνειρα, τόσο πολύ που το μόνο που ονειρεύομαι είναι οι μέρες έξω από αυτά τα στενά κάγκελα του στρατοπέδου. Μα δεν είναι όνειρο αυτό. Ξέρεις τι είναι το δικό μου το μυαλό να μην πλανιέται σε έρωτες ουτοπικούς, αστρικά ταξίδια, μουσικές φασαριόζες αλλά ακόμα και σε στεναχώριες για την ίδια μου την ύπαρξη; 



Τούτο είναι το μεγαλύτερο κακό εκεί μέσα. Σου ρουφάει τις σκέψεις τις γόνιμες. Σου διώχνει τη σπιρτάδα. Σε κάνει ρομπότ προγραμματισμένο να κάνεις κάθε μέρα τα ίδια ανούσια πράγματα ξανά και ξανά, παραπονούμενος επαναλαμβανόμενα για αυτά αλλά μην έχοντας το σθένος να αντιτεθείς σε οτιδήποτε. Κι άλλη μια μέρα πέρασε στο γαμημένο στρουμφοχωριό, άλλη μια μέρα από τους πολύτιμους εννέα μήνες της ζωής μου χάθηκε. Και τα όνειρα περιορίζονται στο να αποκτήσω την πολιτική μου ταυτότητα ξανά, αντί να ονειροβατώ με ιστορίες του Πόε και πίνακες του Βαν Γκογκ.

Ανάθεμα τον κόσμο που φτιάξατε. Ανάθεμα αυτούς που κυβερνάν και τους υποταγμένους. Ανάθεμα το μυαλό που μας χαρίστηκε, που αναρωτιέμαι αν το χρησιμοποιούμε έστω τόσο δα. Ανάθεμά με, που δεν δίνω μια κλοτσιά στο κατεστημένο και σε ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Θα νικήσουμε, μια μέρα. Όλοι οι ονειροπόλοι, οι ουτοπιστές, οι κυνικοί κι οι ρομαντικοί αλλά ακόμα κι οι ρεαλιστές. Θα νικήσουμε όλοι. Γιατί αυτό που ζούμε τώρα δεν είναι πραγματικότητα, μα παρωδία. Θα νικήσουμε μια μέρα και η παρωδία θα νεκρώσει. Κι η πραγματικότητα θα έρθει, και θα είναι πιο γλυκιά κι από το πιο όμορφο φιλί που δώσαμε ποτέ. 

Μέχρι τότε, καληνύχτα. 5:45 το απόγευμα. Μου φάγατε το απόγευμα, καθάρματα...