Πέμπτη 21 Φεβρουαρίου 2019

Στον Φίλο

Ποιος θα μου έλεγε πως στα 25 σχεδόν θα κάναμε καινούριους φίλους καρδιακούς και μάλιστα πού; Στο στρατό. Ποιος να μου έλεγε πως θα μιλούσα για τον κομμουνισμό και για το πόσο σκατά είναι τούτο το εννιάμηνο, μαζί με έναν άνθρωπο που λέει το σουβλάκι καλαμάκι και το τυρί, φέτα.

Έναν άνθρωπο που σκεφτόταν όσα κι εγώ, που ήμασταν στο ίδιο μήκος κύματος κι ας μην ήξερα καν πώς τον λένε. Που μοιραζόμασταν μοναξιές και μελαγχολίες (και φαγητό...) όντες δύο ξένοι.

Αλλά δεν είναι έτσι οι ξένοι. Έτσι είναι οι Φίλοι. Δεν έχω να πω πολλά για σένανε, μόνο να' σαι καλά. Και να ξέρεις πως είσαι Φίλος με κεφαλαίο Φ. Κι έχω ένα σπίτι γεμάτο κι έτοιμο για σένα. Με γυναίκα, παιδιά, με σκύλους, έλα με ό,τι θες μωρέ μαλάκα.

Εις το επανιδείν, Φίλε. Σήμαινες πολλά, σε μια εποχή που ένιωθα μονάχα λίγα και πάλευα να μη νιώθω τίποτα. Σήμαινες χαρά σε μια εποχή μονάχα λύπης. Γαμημένε, να προσέχεις.