Ο Αισιόδοξος που Ματώνει

Πέρασε κι άλλη μια μέρα. Ξέρεις τι ώρα είναι; Είναι πεντέμισι το μεσημέρι. Άντε πες, μπαίνει απόγευμα. Και για μένα, η μέρα μόλις τέλειωσε. Ίσως να ήταν καλύτερο να μου βάζανε ένα πιστόλι στον κρόταφο και τα πειραγμένα μου μυαλά να τα κάνανε στάχτη. Όχι γιατί θέλω να πεθάνω, ουδέποτε πέρασε τέτοια σκέψη από το μικρό μου θηριοτροφείο σκέψεων. Αλλά γιατί, από τον θάνατο είναι χειρότερο η μέρα ενός ανθρώπου να τελειώνει στις 5:34 το μεσημέρι. Μου φάγανε το απόγευμα. Μου φάγανε το βράδυ. Μου φάγανε τη δύση του ηλίου. Μου κλέψανε τα όνειρα, τόσο πολύ που το μόνο που ονειρεύομαι είναι οι μέρες έξω από αυτά τα στενά κάγκελα του στρατοπέδου. Μα δεν είναι όνειρο αυτό. Ξέρεις τι είναι το δικό μου το μυαλό να μην πλανιέται σε έρωτες ουτοπικούς, αστρικά ταξίδια, μουσικές φασαριόζες αλλά ακόμα και σε στεναχώριες για την ίδια μου την ύπαρξη; 

Τούτο είναι το μεγαλύτερο κακό εκεί μέσα. Σου ρουφάει τις σκέψεις τις γόνιμες. Σου διώχνει τη σπιρτάδα. Σε κάνει ρομπότ προγραμματισμένο να κάνεις κάθε μέρα τα ίδια ανούσια πράγματα ξανά και ξανά, παραπονούμενος επαναλαμβανόμενα για αυτά αλλά μην έχοντας το σθένος να αντιτεθείς σε οτιδήποτε. Κι άλλη μια μέρα πέρασε στο γαμημένο στρουμφοχωριό, άλλη μια μέρα από τους πολύτιμους εννέα μήνες της ζωής μου χάθηκε. Και τα όνειρα περιορίζονται στο να αποκτήσω την πολιτική μου ταυτότητα ξανά, αντί να ονειροβατώ με ιστορίες του Πόε και πίνακες του Βαν Γκογκ.

Ανάθεμα τον κόσμο που φτιάξατε. Ανάθεμα αυτούς που κυβερνάν και τους υποταγμένους. Ανάθεμα το μυαλό που μας χαρίστηκε, που αναρωτιέμαι αν το χρησιμοποιούμε έστω τόσο δα. Ανάθεμά με, που δεν δίνω μια κλοτσιά στο κατεστημένο και σε ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Θα νικήσουμε, μια μέρα. Όλοι οι ονειροπόλοι, οι ουτοπιστές, οι κυνικοί κι οι ρομαντικοί αλλά ακόμα κι οι ρεαλιστές. Θα νικήσουμε όλοι. Γιατί αυτό που ζούμε τώρα δεν είναι πραγματικότητα, μα παρωδία. Θα νικήσουμε μια μέρα και η παρωδία θα νεκρώσει. Κι η πραγματικότητα θα έρθει, και θα είναι πιο γλυκιά κι από το πιο όμορφο φιλί που δώσαμε ποτέ. 

Μέχρι τότε, καληνύχτα. 5:45 το απόγευμα. Μου φάγατε το απόγευμα, καθάρματα...

Κρίση πανικού

Είναι χειρότερο από το να φοβάσαι ότι θα πεθάνεις: είναι λες και είσαι σίγουρος πως όσα έκανες στη ζωή σου είναι ένα λάθος. Πως εσύ ο ίδιος είσαι ένα λάθος. Πώς φτάνουμε ως εδώ; Ποιος μηχανισμός ενεργοποιείται μέσα μου που λέει «θα σε καταστρέψω δίχως λόγο κι αφορμή»; Μουδιάζω, σφίγγομαι, ανακατεύομαι, δεν μπορώ να σταθώ στα πόδια μου, μου κάνω κακό δίχως να ξέρω το λόγο. Πώς γιατρεύεται αυτό; Υποτίθεται πως είναι επειδή έχω περισσότερη ενσυναίσθηση ή περισσότερη συναισθηματική νοημοσύνη από κάποιους άλλους, αλλά δεν είμαι σίγουρος πως τα προτιμώ αυτά από το να κοιμάμαι ήσυχος τα βράδια. Το να πνίγεσαι σε μία κουταλιά πραγματικά, δεν είναι καθόλου εύκολο κυρίως διότι δεν είναι διαχειρίσιμο. Δεν το παραγγέλνω όλο αυτό ούτε κάθομαι κάτω και λέω «σήμερα θα γίνω έτσι, θα αναλογιστώ τις πράξεις μου και τη θέση μου στον κόσμο». Μακάρι να μπορούσα όλα να τα λύσω με ένα κλάμα δυνατό. Με πολλά κλάματα, δεν με νοιάζει. Δε λύνεται τίποτα όμως γιατί δεν είναι στεναχώρια αυτό που έχω για να λυθεί με κλάμα. Είναι απόγνωση. Χειρότερα, είναι απόγνωση συνοδευόμενη από συνεχή απορία του γιατί το κάνω αυτό στον εαυτό μου. Γαμώ τις ταχυπαλμίες, το τρέμουλο, την αναγούλα, γαμώ τις αϋπνίες, όλα αυτά ίσως περνούν. Το να νιώθω 24 ώρες την ημέρα πως είμαι ένα τεράστιο λάθος, εγώ και όλη μου η υπόσταση, πώς διορθώνεται; Γιατί ενώ με μεγάλωσαν σε ένα όμορφο περιβάλλον, γιατί ενώ έχω επιζήσει από πράγματα πραγματικά σκληρά κι άσχημα, αυτή τη στιγμή της ζωής μου να με οδηγώ μονάχος μου στο απόλυτο κενό και στην απόλυτη λύπη δίχως να φαίνεται να μπορώ να το ελέγξω;

Η τελευταία ερωτική επιστολή

Αγαπητή Κάρεν,

κάπως έτσι αρχίζει. Σκεφτόμουν σχετικά με Εμάς. Εμάς με κεφαλαίο Έψιλον. Την ιστορία Μας. Πώς σκατά μπορώ να την ανακεφαλαιώσω; Υπήρξε τέλεια; Δύσκολα. Οποιαδήποτε ιστορία με εμένα στο κέντρο της δεν θα είναι τίποτα λιγότερο από ένα τεράστιο μπέρδεμα. Αλλά ορίστε τι ξέρω με σιγουριά: οι δικές μας όμορφες ημέρες ήταν ένα πράγμα γεμάτο γαμημένη, αγνή ομορφιά.

Οι εφιάλτες, τα χανγκόβερ, τα γαμήσια και το ξύλο… Η πανέμορφη, λαμπρή παραφροσύνη σε αυτή τη δικιά μας πόλη… όπου για χρόνια ξυπνούσα, τα έκανα σκατά όλα, έλεγα «συγγνώμη», λιποθυμούσα και μετά τα έκανα όλα ξανά από την αρχή. Ως συγγραφέας, λατρεύω τα χαρούμενα τέλη. Ο άντρας κερδίζει τη γυναίκα, τη σώζει από τον εαυτό του, τέλος. Ως ένας άντρας που αγαπάει μία γυναίκα, καταλαβαίνω πως δεν υπάρχουν τέτοια πράγματα. Δεν υπάρχει ηλιοβασίλεμα – υπάρχει μονάχα το τώρα, κι είμαστε μονάχα εγώ κι εσύ. Το οποίο μπορεί να είναι τρομακτικό, μέχρι και γαμημένα άσχημο κάποιες φορές.

Όμως, αν κλείσεις τα μάτια και ακούσεις τον ψίθυρο της καρδιάς σου… εάν απλώς συνεχίσεις να προσπαθείς και ποτέ δεν πάψεις… Ανεξαρτήτως του πόσες φορές τα σκατώσαμε… Ώσπου η αρχή και το τέλος γίνουν θολά και μετατραπούν σε κάτι που ονομάζεται «Μέχρι να ξανασυναντηθούμε…»

Αυτό είναι. Δεν ήξερα πώς να το τελειώσω γιατί δεν τελειώνει, γιατί ποτέ δεν θα τελειώσει. Για όσο υπάρχω εγώ κι όσο υπάρχεις εσύ, και για όσο υπάρχει η ελπίδα.

{Το γράμμα του Χανκ Μούντι στην παντοτινή του αγαπημένη, Κάρεν}

Η ποίηση κι η πάρτη της

Η μόνη που δεν θα σε κρίνει

Είναι η ποίηση διότι

Εκείνη είναι χειρότερη

Τα μαλλιά της μοσχοβολούν ιδρώτα

Οι πράξεις της γέμισαν αίματα

Τα λόγια της σπάσαν αγκώνες

Ποιος είμαι εγώ για να σε κρίνω;

Εγώ παλεύω να πω πως έζησα 

Η ποίηση πέθανε κι ακόμα δεν κρίνει

Κι αν κρίνει κάποιον θα είναι η πάρτη της 

Τόσο δεν νοιάζεται για αμαρτήματα τρίτων

Τόσο τη νοιάζει μονάχα ο εαυτός της

Η λύσσα κι οι φίλοι

Της λύπης φίλη η σκέψη

Της σκέψης φίλη η λύσσα

Της λύσσας φίλη η ανημποριά

Κι όλο έψαχνα για λύσεις

Κι όλο έχανα εμένα

Κι όλο σκέψεις με λυσσάγαν

Τώρα θέλω μόνο ύπνο

Τώρα μόνο ησυχία

Τώρα η ανημποριά, θηρίο

Μέχρι να σκεφτώ, λυσσάω

Κι από λύσσα καταριέμαι

Κι από λύσσα παραλύω

Πάντα θα αναρωτιέμαι

Τι ήμουνα εγώ για εκείνους

Που έχουνε φίλη τη λύσσα

Η Ρουτίνα

Αδυνατούσα να αντιληφθώ τη δύναμη που έχει

Η ρουτίνα των πραγμάτων

Μέχρι που την έχασα. 

Τρέχοντας

Τρέχοντας ήρθα σε εσένα

Τρέχοντας ζήσαμε με λαχτάρα

Τρέχοντας πήγαινε και η καρδιά σου

Τρέχοντας μπήκαμε σε νέο σπίτι

Τρέχοντας λάτρεψα τις συνήθειες

Τρέχοντας ήρθανε οι ευθύνες

Τρέχοντας έφυγα

Αιμοσταγής ανάληψη καθηκόντων

Αν η σκέψη ήταν όπλο

Θα είχα ήδη σκοτώσει

Εμένα. 

Αδυναμία

Τη στιγμή που θα αντιληφθούμε 

Πως δεν είμαστε γεμάτοι αδυναμίες 

Αλλά είμαστε μία αδυναμία ολόκληρη

Ίσως καταφέρουμε να ευχαριστηθούμε πραγματικά τις ζωές μας.

Ίσως πάλι 

Να απαλλαχθούμε από αυτές

Μην αντέχοντας να αποτελούμε

Παράσιτα ενός κόσμου που δεν μας ανήκει

Υποχείρια ενός μυαλού που μας μισεί. 

Συγχώρα με που πέθανα

Εάν ένα μαχαίρι χωθεί μέσα στην πληγή

Φταίει αυτός που έβαλε το μαχαίρι εκεί;

Φταίει αυτός που άφησε την πληγή ανοιχτή;

Όχι.

Φταίω εγώ, που μάτωσα.

Φταίω εγώ που δεν είμαι φτιαγμένος από υλικό ανώτερο.

Κι αν μία μέρα με σκοτώσεις με τα φιλιά σου

Δεν θα φταις εσύ που με δολοφόνησες

Θα ευθύνομαι εγώ που αυτοκτόνησα φιλώντας σε.

Κι αν δεν καταλαβαίνεις τίποτα απ' όσα λέω

Φταίω και πάλι εγώ. 

Αυτό να θυμάσαι

Για να κοιμάσαι ήσυχη τα βράδια.

Το υλικό μου δεν θα φτιάξει ποτέ. 

Στην πρώτη ευκαιρία, μ' αρέσει που ανοίγει καινούρια πληγή.

Φταις εσύ που με μάτωσες; 

Όχι.

Φταίω εγώ που είμαι ευάλωτος μπρος στις ομορφιές του κόσμου.

Συγχώρα με που πέθανα, δεν θα το ξανακάνω.

Ο Μαλάκας που Την έχασε

Τι να τις κάνεις τις συγγνώμες και τις λυτρώσεις και τις απολογίες και όλα αυτά τα αηδιαστικά; Το θέμα είναι να είχες τα κότσια τότε να κράταγες εδώ τούτη την Εκείνη που αγάπησες κι όχι να αποδεχθείς την αποχώρησή Της, δίχως καν να Της πιάσεις το χέρι μια τελευταία φορά.

Και λυπήθηκες, δάκρυσες, αναγνώρισες πόσα σου λείπουν, το πρώτο δευτερόλεπτο που ήταν μακριά σου. Κι ήταν ήδη πολύ αργά. Κι όλα πια έχασαν το νόημά τους. Καμία σύνδεση, καμία γαλήνη, καμία ηρεμία και καλά να πάθεις.

Γιατί ήταν η ζάχαρη στον καφέ σου. Η μουσική στην αγαπημένη σου ταινία. Το χάδι στο λαιμό όταν κοιμόσουν. Το φιλί το ξεκάρφωτο, την ώρα που το μυαλό σου ήταν αλλού. Το «σ'αγαπώ» Της εκεί που είχες πάψει να πιστεύεις στα θαύματα. Το χαμόγελό Της εκεί που είχες πάψει να πιστεύεις στην ομορφιά του κόσμου.

Νιώθεις κενός, Μαλάκα; Χειρότερα από ποτέ, έτσι; Κενός, ανήθικος, δειλός, αδύναμος νιώθεις; Καλά να πάθεις. Σε όσους μας δίνουν ευτυχία χαρίζουμε ευτυχία. Κι εσύ δεν το έκανες. Για αυτό σε ονόμασα Μαλάκα, άλλωστε.

Κι αν η Εκείνη σε άκουγε, θα της έλεγες ότι Την αγαπάς, ότι θα έδινες τα πάντα για να Την ξαναδείς, πως η φωνή της είναι η ομορφότερη στη Γη, πως το μυαλό της επιτέλους σού έδωσε την ευτυχία να καταλάβεις πως υπάρχουν κι άλλα, υπέροχα αλλοπρόσαλλα μυαλά σαν το δικό σου.

Και το κορμί της ήταν τόπος λατρείας μα είναι πια αργά για λατρείες, ακόμα κι αν θυσίαζες τον εαυτό σου τον ίδιο. Και η καρδιά Της ήταν φωλιά έρωτα μα για κακή σου τύχη, ο έρωτάς Της για σένα δεν είναι πια εδώ.

Θα είσαι για πάντα πια, ο Μαλάκας που την Έχασε.

Συγγραφής ψευδαίσθηση

Δεν έχω ξαναγράψει τρίτη σερί μέρα στη ζωή μου ποτέ κι αυτή τη στιγμή κάθε δαχτυλιά στο πληκτρολόγιο αποτελεί μαχαιριά αλλά μου το υποσχέθηκα. Κάτσε να βάλω και μια τελεία, κάτσε να πάρω και μια ανάσα. Είμαι έτοιμος να το παρατήσω. Νομίζω πως η συγγραφή είναι η δυσκολότερη όλων των μορφών τέχνης, ξέρεις γιατί; Γιατί στην κάθε μέρα μας περνάνε από το μυαλό και τα χείλη μας μύρια από τα αντικείμενα της τέχνης μας: τα λόγια, οι λέξεις. Οι ζωγράφοι έχουν τα χρώματα, οι μουσικοί τους στίχους, οι τραγουδιστές τη λαλιά, οι ποδοσφαιριστές τα πόδια τους, οι σκηνοθέτες τους ηθοποιούς, κι εμείς το μόνο που έχουμε είναι αυτό που έχουν κι όλοι οι άλλοι: λέξεις. Και παλεύουμε απλά να ξεχωρίσουμε και να μην τις χρησιμοποιούμε όπως όλοι οι άλλοι, προσπαθούμε να τις τοποθετήσουμε ομορφότερα ή καλύτερα ή με μεγαλύτερο στόμφο, χαρούμενοι με την επίδειξή τους. Να σας πω ένα μυστικό; Κανείς μας δεν είναι συγγραφέας, όποιος λέει πως είναι, είναι αποτυχημένος. Κανένας δεν είναι ποιητής, ντροπή σε όποιον τολμήσει να το πει για τον εαυτούλη του. Είμαστε ένα μάτσο αποτυχημένων που απελπισμένα παλεύουμε να γράψουμε κάτι σε έναν κόσμο που δεν θα κάνει καμιά διαφορά η γραφή μας. Είμαστε καταδικασμένοι να πεθάνουμε μαζί με μια τέχνη που δεν την ασκήσαμε ποτέ. Δεν θα γίνουμε ποτέ Μπουκόφσκι, Ντοστογιέφσκι ή Ντίκενς. Μονάχα για κανένα λεπτό θα το νιώσουμε και μόλις ανοιγοκλείσουμε ξανά τα μάτια τούτη η ψευδαίσθηση, ευτυχώς, θα φύγει.

Εγώ

Κι αν δεν γνωρίζω τι συμβαίνει, είναι κακό; Κι αν ονειρεύομαι κάθε μέρα καινούρια πράγματα, διαφορετικά, που το ένα με το άλλο μεταξύ τους δεν συμβαδίζουν, είναι κι αυτό κακό; Που παραδέχομαι πως ώρες ώρες χάνομαι και θέλω να απομονωθώ, είναι εξίσου κακό;

Παθιάζομαι με το κάθε τι μικρό που για άλλους δεν έχει την παραμικρή σημασία, η καρδιά μου χτυπά δυνατά για πράγματα που άλλοι θεωρούν ανούσια, πιστεύω στον καταραμένο τον έρωτα τον αιώνιο, στα θαύματα, στα παραμύθια και στη μαγεία, ακόμα περιμένω το γράμμα για το Χόγκουαρτς και ξέρω πως θα έρθει.

Ανησυχώ για μένα που δεν ταιριάζω πουθενά κι όλο διαφυγές ζητώ, μοιάζω λιγάκι με πουλί μόνο που τα πουλιά δεν έχουνε τη λογική και φεύγουν μακριά: εγώ διαφέρω απ' τα πουλιά μόνο σε αυτό κι άμα μπορούσα θα τους έδινα τη λογική για να μου δώσουν τα φτερά τους.

Δεν κάνω όνειρα για χρήματα και σπίτια και δουλειές, δεν είναι οι χαρές μου αυτές και καταλάβετέ το πριν να είναι αργά. Προτιμώ να πεθάνω μοναχός στην άκρη του κόσμου έχοντας μπαρκάρει με ένα σάπιο πλοίο και πνιγμένος λόγω της αδυναμίας μου στο κολύμπι παρά να υποσχεθώ και να μου υποσχεθούν «καλή ζωή» και ποτά και γυναίκες κι αμάξια.

Αν δεν μπορώ να δεχθώ κάτι είναι η κακία, η πηγαία κακία που μονάχα ο άνθρωπος κρύβει μέσα του και κανένα άλλο ον. Οι σκέψεις γεμάτες μίσος, η ζηλοφθονία, η αγάπη προς το συμφέρον σε βαθμό που τυφλώνεται ο άνθρωπος και δεν βλέπει τίποτα άλλο πέρα από το εγώ του.

Γιατί τα γράφω όλα αυτά ανάθεμα κι αν ξέρω μα θέλω να τα πω μήπως με γνωρίσεις λίγο καλύτερα και δεις πως είναι μπερδεμένα σε αυτό το μικρό μυαλό μου και ψοφάω για να γίνουν όλο και πιο μπερδεμένα κάθε μέρα που περνά γιατί τι άθλια ζωή ζει αυτός που δεν παιδεύεται, δεν σκέφτεται, δεν μαθαίνει;

Κάποια μέρα όλα θα πάρουν το δρόμο τους και μαζί τους κι εγώ. Κι ελπίζω αυτός ο δρόμος να είναι ο πιο κακοτράχαλος που θα έχουν δει ποτέ τα μάτια σας. Όχι για να αποδείξω πως άντεξα, αυτά είναι για τους επιδειξίες: δεν έχω να αποδείξω τίποτα σε κανέναν.

Θέλω τον κακοτράχαλο δρόμο γιατί ο ιδρώτας είναι πιο γλυκός, η κούραση μελιστάλαχτη και τον πόνο τον αισθάνεσαι σαν έρωτα, όταν φτάνεις ψηλά μετά από κακοτοπιές. Θα ζήσουμε ωραία ζωή, Μαλάκα μου κι ήδη τη ζούμε. Κι ας βασανιζόμαστε, κι ας μην έχουμε ώρες-ώρες τι να πούμε, κι ας δυσκολευόμαστε να αναπνεύσουμε άμα είμαστε απέναντι σε πολύ κόσμο, κι ας ντρεπόμαστε να πούμε καλησπέρα σε ένα όμορφο κορίτσι. Ζούμε ωραία ζωή όσο τα κορίτσια είναι όμορφα, οι δρόμοι δύσκολοι και το μυαλό θολό.

Αισιόδοξο μπλόγκιν'

Είσαι 15. Μαθαίνεις το ίντερνετ. Συζητήσεις, υπονοούμενα, κοκκινίζουν τα μάγουλα πίσω από το πληκτρολόγιο. Διαβάζεις για το σχολείο. Νιώθεις κάβλες. Δεν ξέρεις τι είναι. Προχωράς.

Είσαι  20. Έμαθες το ίντερνετ. Περνάς ώρες στα τσατ ρούμς, νύχτες ατέλειωτες πάνω από μηνύματα που νομίζεις ότι είναι όλος σου ο κόσμος. «Τι να κάνω; Τι να πω;». Δεν ξέρεις τι κάνεις. Προχωράς.

Είσαι 25. Το ίντερνετ το σιχαίνεσαι. Περίπου 18 ώρες τη μέρα ασχολείσαι με αυτό. Σχέσεις, δουλειές, κανένα νέο, κανένα καινούριο απόφθεγμα κι όλα καλά. Νιώθεις ρηχός. Δεν προχωράς αλλά και τι να κάνεις;

Είσαι 30. Το ίντερνετ σού βρήκε σχέση. Αγαπάς. Σταθερή δουλειά, σταθερό άγχος, σταθερή στεναχώρια. Νιώθεις ρηχός. Προχώρησες με βήματα γοργά.

Είσαι 40. Το ίντερνετ ήταν πάντα εκεί. Έκανες οικογένεια, παλεύεις να βρεις πώς δεν θα μάθουν γρήγορα τα παιδιά σου το ίντερνετ, την ώρα που σκρολάρεις στο κινητό. Νιώθεις ρηχός. Δεν προχωράς, προχωράνε τα παιδιά σου.

Είσαι 80. Το ίντερνετ μεγάλωσε εσένα, τα παιδιά και τώρα τα εγγόνια σου. 3 γενιές μάθανε το λάικ, το πέσιμο το ιντερνετικό, δεν μάθανε να λένε σ'αγαπώ που κρατάνε, νιώθουν ρηχοί απ' τα 20 ως τα 80 και ποτέ δεν ανοίξανε βιβλίο.

«Μα το ίντερνετ μου έμαθε τον έρωτα», είπε και πέθανε ρηχός.

Η ευχή

Σου εύχομαι να γυρίσουν όλοι

Να τους αγαπήσεις όλους

Να πεθάνεις για όλους

Να έρθει η απομυθοποίηση

Να γυρίσεις σε μένα

Που με απομυθοποίησες

πριν καν με γνωρίσεις.

Πάρε και τραγούδι: 9 crimes

Ο λόγος

Υπάρχει ένας λόγος που οι ποιητές δεν γίνονται ζωγράφοι:

δεν τους νοιάζει η τέρψη που έρχεται από τα μάτια

Υπάρχει ένας λόγος που οι ποιητές δεν γίνονται μουσικοί:

δεν τους απασχολεί να χαϊδεύουνε αυτιά

Υπάρχει ένας λόγος που εγώ γράφω ποιήματα: 

το όνομά σου κι όλη του η υπόσταση

Υπάρχει ένας λόγος που εγώ δεν έγινα τίποτα:

εσύ κι η γαμημένη ποίησή σου

Υστερίες

Πώς θα ζητήσω ένα ψωμί απ΄τον μπακάλη;

Πώς θα αγοράσω απ' το περίπτερο μια κάρτα;

Γιατί δεν είμαι ευγενικός με τους αγνώστους;

Γιατί αγχώνομαι όταν πάω να πω κάτι;

Γιατί να ιδρώνω όταν πέφτω στο κρεβάτι;

Γιατί ο ύπνος να μην έρχεται ποτέ του;

Και δεν μιλούσα αν το ψωμί ήτανε μάπα

Και στο περίπτερο με λέγανε μαλάκα

Και οι αγνώστοι με κοιτούσαν με υποψία 

Κι όλο το άγχος μου με στήνει στη γωνία

Και το κρεβάτι μου ιδρώνει από αίμα

Κι ο ύπνος πήρε μακριά του και εσένα

Ερωτικό

Θυμάμαι κάποια μέρα που δεν ήταν όλα ασπρόμαυρα

Είχε και μυρωδιές πολλές και μάλιστα ευωδιαστές

Είχα κι εγώ ένα χαμόγελο καρφιτσωμένο

Αδιαφορώντας για το γιατί

Όμως τα δευτερόλεπτα χαράς περάσαν

Οι σκέψεις ήρθαν και πήραν τις αισθήσεις

Οι μυρωδιές πήρανε απουσία

Ο ήλιος μαύρισε και η καρδιά μου γκρίζα

Και το χαμόγελο το έκλεισα στο ράφι

Αντί λοιπόν να σε κοιτώ με την καρδιά μου

Έβαλα το μυαλό μου να σε αποχαιρετίσει.

Ίδια

Όλα όσα γράφω είναι ίδια

Και δεν επιθυμώ κιόλας να αλλάξουν

Η βαρετή ζωή συνεπάγεται συνέπεια

Η βαρετή γραφή συνεπάγεται αηδία

Κι εγώ αηδίασα απ' τη συνέπεια

Τόσο που οι λέξεις μου στερέψαν

Ψευδαίσθηση

Να ήταν όλα εύκολα ευχόμουν

Να μην ήταν μαχαίρι η σιωπή

Να μην πονούσε τόσο η απουσία 

Να ήταν ελαφριά η προσμονή

Κι όταν ελάφρυνε η καρδιά μου

Κι όταν δεν ένιωσα τον πόνο

Κι όταν σταμάτησε η σιωπή σου

Όλα γίνανε δύσκολα.

Απορία

Είναι η απορία μου μεγάλη

Για το πώς μπορούν οι ερωτευμένοι να ζουν

Μαζί και χώρια

Απορώ πώς ζουν μαζί με την κινητή ταχυκαρδία τους

Αναρωτιέμαι πώς ζουν δίχως ιδρώτα στα σεντόνια 

Είναι η απορία μου μεγάλη

Για το πώς μπορούν οι ερωτευμένοι να ζουν

Βλακεία

Πείθω τους πάντες για το απύθμενο βάθος μου

Ίσως το μόνο απύθμενο μέσα μου 

Να είναι η βλακεία.