Αισιόδοξο μπλόγκιν'

Είσαι 15. Μαθαίνεις το ίντερνετ. Συζητήσεις, υπονοούμενα, κοκκινίζουν τα μάγουλα πίσω από το πληκτρολόγιο. Διαβάζεις για το σχολείο. Νιώθεις κάβλες. Δεν ξέρεις τι είναι. Προχωράς.

Είσαι  20. Έμαθες το ίντερνετ. Περνάς ώρες στα τσατ ρούμς, νύχτες ατέλειωτες πάνω από μηνύματα που νομίζεις ότι είναι όλος σου ο κόσμος. «Τι να κάνω; Τι να πω;». Δεν ξέρεις τι κάνεις. Προχωράς.

Είσαι 25. Το ίντερνετ το σιχαίνεσαι. Περίπου 18 ώρες τη μέρα ασχολείσαι με αυτό. Σχέσεις, δουλειές, κανένα νέο, κανένα καινούριο απόφθεγμα κι όλα καλά. Νιώθεις ρηχός. Δεν προχωράς αλλά και τι να κάνεις;

Είσαι 30. Το ίντερνετ σού βρήκε σχέση. Αγαπάς. Σταθερή δουλειά, σταθερό άγχος, σταθερή στεναχώρια. Νιώθεις ρηχός. Προχώρησες με βήματα γοργά.

Είσαι 40. Το ίντερνετ ήταν πάντα εκεί. Έκανες οικογένεια, παλεύεις να βρεις πώς δεν θα μάθουν γρήγορα τα παιδιά σου το ίντερνετ, την ώρα που σκρολάρεις στο κινητό. Νιώθεις ρηχός. Δεν προχωράς, προχωράνε τα παιδιά σου.

Είσαι 80. Το ίντερνετ μεγάλωσε εσένα, τα παιδιά και τώρα τα εγγόνια σου. 3 γενιές μάθανε το λάικ, το πέσιμο το ιντερνετικό, δεν μάθανε να λένε σ'αγαπώ που κρατάνε, νιώθουν ρηχοί απ' τα 20 ως τα 80 και ποτέ δεν ανοίξανε βιβλίο.

«Μα το ίντερνετ μου έμαθε τον έρωτα», είπε και πέθανε ρηχός.