Ο Μαλάκας που Την έχασε

Τι να τις κάνεις τις συγγνώμες και τις λυτρώσεις και τις απολογίες και όλα αυτά τα αηδιαστικά; Το θέμα είναι να είχες τα κότσια τότε να κράταγες εδώ τούτη την Εκείνη που αγάπησες κι όχι να αποδεχθείς την αποχώρησή Της, δίχως καν να Της πιάσεις το χέρι μια τελευταία φορά.

Και λυπήθηκες, δάκρυσες, αναγνώρισες πόσα σου λείπουν, το πρώτο δευτερόλεπτο που ήταν μακριά σου. Κι ήταν ήδη πολύ αργά. Κι όλα πια έχασαν το νόημά τους. Καμία σύνδεση, καμία γαλήνη, καμία ηρεμία και καλά να πάθεις.

Γιατί ήταν η ζάχαρη στον καφέ σου. Η μουσική στην αγαπημένη σου ταινία. Το χάδι στο λαιμό όταν κοιμόσουν. Το φιλί το ξεκάρφωτο, την ώρα που το μυαλό σου ήταν αλλού. Το «σ'αγαπώ» Της εκεί που είχες πάψει να πιστεύεις στα θαύματα. Το χαμόγελό Της εκεί που είχες πάψει να πιστεύεις στην ομορφιά του κόσμου.

Νιώθεις κενός, Μαλάκα; Χειρότερα από ποτέ, έτσι; Κενός, ανήθικος, δειλός, αδύναμος νιώθεις; Καλά να πάθεις. Σε όσους μας δίνουν ευτυχία χαρίζουμε ευτυχία. Κι εσύ δεν το έκανες. Για αυτό σε ονόμασα Μαλάκα, άλλωστε.

Κι αν η Εκείνη σε άκουγε, θα της έλεγες ότι Την αγαπάς, ότι θα έδινες τα πάντα για να Την ξαναδείς, πως η φωνή της είναι η ομορφότερη στη Γη, πως το μυαλό της επιτέλους σού έδωσε την ευτυχία να καταλάβεις πως υπάρχουν κι άλλα, υπέροχα αλλοπρόσαλλα μυαλά σαν το δικό σου.

Και το κορμί της ήταν τόπος λατρείας μα είναι πια αργά για λατρείες, ακόμα κι αν θυσίαζες τον εαυτό σου τον ίδιο. Και η καρδιά Της ήταν φωλιά έρωτα μα για κακή σου τύχη, ο έρωτάς Της για σένα δεν είναι πια εδώ.

Θα είσαι για πάντα πια, ο Μαλάκας που την Έχασε.