Δεν έχω ξαναγράψει τρίτη σερί μέρα στη ζωή μου ποτέ κι αυτή τη στιγμή κάθε δαχτυλιά στο πληκτρολόγιο αποτελεί μαχαιριά αλλά μου το υποσχέθηκα. Κάτσε να βάλω και μια τελεία, κάτσε να πάρω και μια ανάσα. Είμαι έτοιμος να το παρατήσω. Νομίζω πως η συγγραφή είναι η δυσκολότερη όλων των μορφών τέχνης, ξέρεις γιατί; Γιατί στην κάθε μέρα μας περνάνε από το μυαλό και τα χείλη μας μύρια από τα αντικείμενα της τέχνης μας: τα λόγια, οι λέξεις. Οι ζωγράφοι έχουν τα χρώματα, οι μουσικοί τους στίχους, οι τραγουδιστές τη λαλιά, οι ποδοσφαιριστές τα πόδια τους, οι σκηνοθέτες τους ηθοποιούς, κι εμείς το μόνο που έχουμε είναι αυτό που έχουν κι όλοι οι άλλοι: λέξεις. Και παλεύουμε απλά να ξεχωρίσουμε και να μην τις χρησιμοποιούμε όπως όλοι οι άλλοι, προσπαθούμε να τις τοποθετήσουμε ομορφότερα ή καλύτερα ή με μεγαλύτερο στόμφο, χαρούμενοι με την επίδειξή τους. Να σας πω ένα μυστικό; Κανείς μας δεν είναι συγγραφέας, όποιος λέει πως είναι, είναι αποτυχημένος. Κανένας δεν είναι ποιητής, ντροπή σε όποιον τολμήσει να το πει για τον εαυτούλη του. Είμαστε ένα μάτσο αποτυχημένων που απελπισμένα παλεύουμε να γράψουμε κάτι σε έναν κόσμο που δεν θα κάνει καμιά διαφορά η γραφή μας. Είμαστε καταδικασμένοι να πεθάνουμε μαζί με μια τέχνη που δεν την ασκήσαμε ποτέ. Δεν θα γίνουμε ποτέ Μπουκόφσκι, Ντοστογιέφσκι ή Ντίκενς. Μονάχα για κανένα λεπτό θα το νιώσουμε και μόλις ανοιγοκλείσουμε ξανά τα μάτια τούτη η ψευδαίσθηση, ευτυχώς, θα φύγει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου