Η τελευταία ερωτική επιστολή

Αγαπητή Κάρεν,

κάπως έτσι αρχίζει. Σκεφτόμουν σχετικά με Εμάς. Εμάς με κεφαλαίο Έψιλον. Την ιστορία Μας. Πώς σκατά μπορώ να την ανακεφαλαιώσω; Υπήρξε τέλεια; Δύσκολα. Οποιαδήποτε ιστορία με εμένα στο κέντρο της δεν θα είναι τίποτα λιγότερο από ένα τεράστιο μπέρδεμα. Αλλά ορίστε τι ξέρω με σιγουριά: οι δικές μας όμορφες ημέρες ήταν ένα πράγμα γεμάτο γαμημένη, αγνή ομορφιά.

Οι εφιάλτες, τα χανγκόβερ, τα γαμήσια και το ξύλο… Η πανέμορφη, λαμπρή παραφροσύνη σε αυτή τη δικιά μας πόλη… όπου για χρόνια ξυπνούσα, τα έκανα σκατά όλα, έλεγα «συγγνώμη», λιποθυμούσα και μετά τα έκανα όλα ξανά από την αρχή. Ως συγγραφέας, λατρεύω τα χαρούμενα τέλη. Ο άντρας κερδίζει τη γυναίκα, τη σώζει από τον εαυτό του, τέλος. Ως ένας άντρας που αγαπάει μία γυναίκα, καταλαβαίνω πως δεν υπάρχουν τέτοια πράγματα. Δεν υπάρχει ηλιοβασίλεμα – υπάρχει μονάχα το τώρα, κι είμαστε μονάχα εγώ κι εσύ. Το οποίο μπορεί να είναι τρομακτικό, μέχρι και γαμημένα άσχημο κάποιες φορές.

Όμως, αν κλείσεις τα μάτια και ακούσεις τον ψίθυρο της καρδιάς σου… εάν απλώς συνεχίσεις να προσπαθείς και ποτέ δεν πάψεις… Ανεξαρτήτως του πόσες φορές τα σκατώσαμε… Ώσπου η αρχή και το τέλος γίνουν θολά και μετατραπούν σε κάτι που ονομάζεται «Μέχρι να ξανασυναντηθούμε…»

Αυτό είναι. Δεν ήξερα πώς να το τελειώσω γιατί δεν τελειώνει, γιατί ποτέ δεν θα τελειώσει. Για όσο υπάρχω εγώ κι όσο υπάρχεις εσύ, και για όσο υπάρχει η ελπίδα.

{Το γράμμα του Χανκ Μούντι στην παντοτινή του αγαπημένη, Κάρεν}