Ο λόγος

Υπάρχει ένας λόγος που οι ποιητές δεν γίνονται ζωγράφοι:

δεν τους νοιάζει η τέρψη που έρχεται από τα μάτια

Υπάρχει ένας λόγος που οι ποιητές δεν γίνονται μουσικοί:

δεν τους απασχολεί να χαϊδεύουνε αυτιά

Υπάρχει ένας λόγος που εγώ γράφω ποιήματα: 

το όνομά σου κι όλη του η υπόσταση

Υπάρχει ένας λόγος που εγώ δεν έγινα τίποτα:

εσύ κι η γαμημένη ποίησή σου

Υστερίες

Πώς θα ζητήσω ένα ψωμί απ΄τον μπακάλη;

Πώς θα αγοράσω απ' το περίπτερο μια κάρτα;

Γιατί δεν είμαι ευγενικός με τους αγνώστους;

Γιατί αγχώνομαι όταν πάω να πω κάτι;

Γιατί να ιδρώνω όταν πέφτω στο κρεβάτι;

Γιατί ο ύπνος να μην έρχεται ποτέ του;

Και δεν μιλούσα αν το ψωμί ήτανε μάπα

Και στο περίπτερο με λέγανε μαλάκα

Και οι αγνώστοι με κοιτούσαν με υποψία 

Κι όλο το άγχος μου με στήνει στη γωνία

Και το κρεβάτι μου ιδρώνει από αίμα

Κι ο ύπνος πήρε μακριά του και εσένα

Ερωτικό

Θυμάμαι κάποια μέρα που δεν ήταν όλα ασπρόμαυρα

Είχε και μυρωδιές πολλές και μάλιστα ευωδιαστές

Είχα κι εγώ ένα χαμόγελο καρφιτσωμένο

Αδιαφορώντας για το γιατί

Όμως τα δευτερόλεπτα χαράς περάσαν

Οι σκέψεις ήρθαν και πήραν τις αισθήσεις

Οι μυρωδιές πήρανε απουσία

Ο ήλιος μαύρισε και η καρδιά μου γκρίζα

Και το χαμόγελο το έκλεισα στο ράφι

Αντί λοιπόν να σε κοιτώ με την καρδιά μου

Έβαλα το μυαλό μου να σε αποχαιρετίσει.

Ίδια

Όλα όσα γράφω είναι ίδια

Και δεν επιθυμώ κιόλας να αλλάξουν

Η βαρετή ζωή συνεπάγεται συνέπεια

Η βαρετή γραφή συνεπάγεται αηδία

Κι εγώ αηδίασα απ' τη συνέπεια

Τόσο που οι λέξεις μου στερέψαν

Ψευδαίσθηση

Να ήταν όλα εύκολα ευχόμουν

Να μην ήταν μαχαίρι η σιωπή

Να μην πονούσε τόσο η απουσία 

Να ήταν ελαφριά η προσμονή

Κι όταν ελάφρυνε η καρδιά μου

Κι όταν δεν ένιωσα τον πόνο

Κι όταν σταμάτησε η σιωπή σου

Όλα γίνανε δύσκολα.

Απορία

Είναι η απορία μου μεγάλη

Για το πώς μπορούν οι ερωτευμένοι να ζουν

Μαζί και χώρια

Απορώ πώς ζουν μαζί με την κινητή ταχυκαρδία τους

Αναρωτιέμαι πώς ζουν δίχως ιδρώτα στα σεντόνια 

Είναι η απορία μου μεγάλη

Για το πώς μπορούν οι ερωτευμένοι να ζουν

Βλακεία

Πείθω τους πάντες για το απύθμενο βάθος μου

Ίσως το μόνο απύθμενο μέσα μου 

Να είναι η βλακεία. 

Δακτυλοδεικτούμενος

Δακτυλοδεικτούμενος νεαρός αναρωτιέται φωναχτά

«Φταίω εγώ που με κοιτούν ή φταίνε εκείνοι;»

Έτρεξα δίπλα του, στερνή παρηγοριά 

Με κοίταξε σαν να 'μουν η Σελήνη

Με διαπερνούσε ρίγος σκοτεινό 

Ήμουνα στέγαστρο κι εκείνος μία πέτρα

Βροχή τον έσκιζε με θόρυβο στα δυο

Ο κρότος που έκανε αντήχησε στα δέντρα

Εκείνα άρχισαν να τρέμουν φωναχτά

Διαμαρτύρονταν θαρρείς για τους ανθρώπους

Ο νεαρός παρατηρούσε σιωπηλά

Τα δέντρα γίνανε ανθρώποι, αλλάξαν τρόπους

Της τελευταίας εικόνας ήχος ήταν η σιωπή

Του τελευταίου δέντρου ήχος, ένας κρότος

Ο νεαρός έβγαλε, τέλος, μια κραυγή

Να με σκοτώσει ήτανε ο μόνος τρόπος

Ο τρόπος ήταν για να γίνει και αυτός

Ίδιος με το πλήθος που τον έδειχνε 

Δακτυλοδείχνει τώρα πια ο νεαρός

Εμένα και ό,τι απ' το κουφάρι μου απέμεινε

Άτιτλο και μπερδεμένο

Τα πιο εύκολα πράγματα είναι αυτά που έχουμε μέσα στα μάτια μας και δεν τα δίνουμε σημασία. Ξέρεις πόσες φορές έπιασα τον εαυτό μου να λέει «Πόσο μάπας είσαι που κάθεσαι με το βρωμοκινητό σου κάνοντας scroll down την ίδια ώρα που θα μπορούσες να διαβάζεις όλα τα βιβλία της Γης;» και ξέρεις τι έκανα μετά από τούτη τη σκέψη; Συνέχιζα το scroll down. Είναι αστείο πόσο εύκολα επιλέγουμε να αποχαυνωθούμε με συνήθειες ανούσιες πέρα ως πέρα, που όχι απλά δεν μας γεμίζουν αλλά μας κάνουν ρηχότερους μέρα με τη μέρα και μετά παραπονιόμαστε για την κατάντια μας. «Γιατί έγινα έτσι; Πρέπει να αλλάξω», είπα κι έβγαλα άλλη μια γαμωσέλφι. 

Το πιο εύκολο είναι το συνθετότερο. Να ξέρεις τη λύση και για μια φορά στη ζωή σου, αντί να την αγνοήσεις, να την κάνεις πράξη. Μάθαμε στο 'life sucks', 25 χρονών τσουτσέκια μας κούρασε η ζωή μας η άδικη. Για να σε αδικήσει η ζωή πρέπει να τη ζήσεις. Για να νιώσεις αδικημένος μάθε να μην αδικείς τον ίδιο σου τον εαυτό. «Έχω όνειρα» λες και μονάχα το λες. Και κάθεσαι στον καναπέ και τα σκέφτεσαι και κοιτάς φωτογραφίες από άλλους που τα κάνουνε κι εσύ τους πατάς like όλο χαρά κι ευχαρίστηση.

Δεν έχω καμία διάθεση να δημιουργήσω ένα από τα άπειρα motivating blogs που υπάρχουν εκεί έξω. Χέσε τα «άδραξε τη μέρα» και γιόλο και μαλακίες τούμπανα. Απόκτησε λίγο συνείδηση των πόσων χάνεις εξ΄αιτίας μιας αποχαύνωσης που τους βολεύει όλους. Δεν σου λέω να κάνεις επαναστάσεις, οι επαναστάσεις δεν θέλουν πέτρα αλλά βιβλίο. Πολύ βιβλίο. Οι επαναστάσεις θέλουν πάνω απ' όλα τη γνώση πως πραγματικά δεν ξέρεις τίποτα και πρέπει να αμφισβητήσεις τα πάντα. Όχι για να μάθεις κάτι, αλλά για να καταλάβεις πόσο απειροελάχιστα είναι αυτά που ξέρεις και να βυθιστείς μέσα σε αυτήν ακριβώς την άγνοια.

Μπερδεμένα σου τα λέω αλλά μονάχα θέλω να καταλήξω στο ότι πρέπει να δώσουμε στη ζωή μας μια βαρύτητα αλλιώτικη από αυτή που της δώσαμε ως τώρα. Η ζωή η δική μας είναι και για χαρά και για μιζέρια και για έρωτες και για κλάματα αλλά όλα να τα ζήσουμε ρε παιδί μου, να μην τα φοβηθούμε. Να μη φοβηθούμε να μας απορρίψουν από μια δουλειά, δεν είναι κακό, να μην νιώσουμε τύψεις άμα προτιμάμε να μένουμε μέσα από τα πάρτι, να μη μας πειράζει που ντρεπόμαστε να παραγγείλουμε καφέ, να προχωράμε περήφανοι για τον εαυτό μας, να έχουμε να λέμε πως κάθε μέρα κάτι κάναμε. Κάτι αλλάξαμε, κάτι ευχαριστηθήκαμε, κάτι αγαπήσαμε ή βλαστημήσαμε. Σαν λουλούδια είμαστε, μόνο που είναι στο χέρι το δικό μας να μη σαπίσουμε.

Εκτός

{Του Μιχάλη Μαρκοδημητράκη}

Το γυμνό σου σώμα 

Ντυμένο με τον έρωτα

 Αναδύεται από μελάνι 

Ο ουρανός ατελείωτος 

Οι μέρες μικραίνουν 

Η βροχή σαπίζει τα ρούχα 

Τίποτα δεν μοιάζει να αλλάζει 

Η επανάληψη εκδίδει τη κόρη 

Η ιστορία στο rewind 

Γράμματα ξέβαψαν 

Εισιτήρια χάθηκαν 

Το καλαμπόκι ξεράθηκε 

Εσύ δεν μιλάς 

Μουτζούρες στο χαρτί 

και κάπου στο βάθος 

το ραδιόφωνο 

εύχεται 

μια 

καλή 

βδομάδα. 

Ως την επόμενη