Τελειότητα

Θα σας παρακαλούσα

Να μη χαραμίζετε τις λέξεις

«τέλειος», «όνειρο», «θαύμα»

Σε καθημερινές σας συζητήσεις

Δεν θα έπρεπε να βρίσκονται ούτε στο λεξικό

Είναι ιεροσυλία να λες κάποιον τέλειο

Και μετά να φεύγεις δίχως να καταπιείς

Και το τελευταίο δάκρυ των ματιών του

Δίχως να ρουφήξεις κάθε του λέξη

Δίχως να κάνεις έρωτα με την παράνοιά του.

Σουρεάλ

Τι έπρεπε να κάνω για να με θελήσεις;

Μάλλον να γίνω όλοι οι άλλοι

Να μην πιστέψω σε μας

Να μη φωτίζω καθώς σε βλέπω

Να μη χαμογελώ στο άκουσμά σου

Να αδιαφορώ

Να μην ονειρεύομαι

Να μη με νοιάζεις και πολύ

Να μη με απασχολεί η επόμενη φορά

Να μην αγχώνομαι για το τι θα σου πω

Να σε φιλάω άγαρμπα

Να μην προσέχω εσένα, μα εμένα

Να είμαι όλα όσα σιχαίνομαι

Μονάχα για να με θελήσεις. 

Ίδιοι

Δεν είμαι ίδιος

Ούτε με εμένα πριν τρεις ώρες

Δεν είμαι ίδιος με κανέναν

Και μεγαλύτερη προσβολή δεν υπάρχει

Δεν θέλω να έχω κοινά

Ούτε παρόμοια

Ούτε ομόηχα ή αντίστοιχα

Κι εσύ ήρθες

Μου πέταξες ένα «είμαστε ίδιοι»

Και δεν πρόλαβα καν να σε βρίσω

Ή να σου αποδείξω πόσο δεν μοιάζουμε

Κι έφυγες μακριά 

Άραγε, τόσο ίδιοι είμαστε;

Κοντά

Αν κάποιος μάθει τι σημαίνει «κοντά»

Ας έρθει να μου το μάθει

Γιατί εγώ μπερδεύτηκα

Και δεν θεωρώ κοντινές τις ανάσες και τα φιλιά και τις αγκαλιές

Αυτά είναι ψέματα

Αυτά δεν μένουν 

Αυτά σκορπάνε

«Κοντά» σημαίνει

«Κοντά» σημαίνει

«Κοντά»...

Δεν ξέρω τι θα πει

Μα σας ορκίζομαι

Δεν είναι το φιλί. Το δοκίμασα.

Δεν είναι η αγκαλιά. Την απέρριψα. 

Δεν είναι το σεξ. Είναι ατομικό.

«Κοντά» θα πει

Να μη σε έχω δει και να σε ξέρω

Να με κάνει καλύτερο όχι η προσδοκία, 

Μα η προσμονή.

«Κοντά» θα πει να μη μου φτάνεις τώρα

«Κοντά» θα πει να φεύγεις κι εγώ να σε ονειρεύομαι

«Κοντά» θα πει να βασανίζεσαι για μια ιδέα που δεν είναι καν κοντά. 

Διαχυτικός

Είναι μια λέξη που δεν τη μαθαίνουμε μικροί

Δεν την καταλαβαίνουμε μικροί

Κι όσο μεγαλώνουμε, μας κυνηγά

Δεν ξέρω ακόμα τι σημαίνει

Κι αν για κάποιον σημαίνει να σου ορμά με λύσσα

Να ποθεί το δέρμα σου μανιασμένα

Να σκίζει τη σάρκα σου

Να σε βουτά στο αίμα

Ίσως για μένα μονάχα σημαίνει

Να μυρίζω τα μαλλιά σου μέχρι να σε χάσω

Λυπάμαι που η διαχυτικότητά μου 

Δεν σκοτώνει

Αλλά με έκανε να νιώσω ζωντανός. 

Πρώιμα

Κι ο ενθουσιασμός πρώιμος είναι

Καθώς και ο πονόκοιλος μετά το πρώτο ραντεβού

Πρώιμα ερωτεύεσαι πρόσωπα κι όχι ψυχές

Πρώιμα αναζήτησα την αγκαλιά σου

Πρώιμα πήρες το τσεκούρι

Κι ανατίναξες τον έρωτά μου

Πρώιμα έφυγες

Πρώιμα ξεχνώ

Πρώιμα υπήρξαμε

Ωρίμως σκεπτόμενος, ίσως δεν υπήρξαμε ποτέ. 

Στον Φίλο

Ποιος θα μου έλεγε πως στα 25 σχεδόν θα κάναμε καινούριους φίλους καρδιακούς και μάλιστα πού; Στο στρατό. Ποιος να μου έλεγε πως θα μιλούσα για τον κομμουνισμό και για το πόσο σκατά είναι τούτο το εννιάμηνο, μαζί με έναν άνθρωπο που λέει το σουβλάκι καλαμάκι και το τυρί, φέτα.

Έναν άνθρωπο που σκεφτόταν όσα κι εγώ, που ήμασταν στο ίδιο μήκος κύματος κι ας μην ήξερα καν πώς τον λένε. Που μοιραζόμασταν μοναξιές και μελαγχολίες (και φαγητό...) όντες δύο ξένοι.

Αλλά δεν είναι έτσι οι ξένοι. Έτσι είναι οι Φίλοι. Δεν έχω να πω πολλά για σένανε, μόνο να' σαι καλά. Και να ξέρεις πως είσαι Φίλος με κεφαλαίο Φ. Κι έχω ένα σπίτι γεμάτο κι έτοιμο για σένα. Με γυναίκα, παιδιά, με σκύλους, έλα με ό,τι θες μωρέ μαλάκα.

Εις το επανιδείν, Φίλε. Σήμαινες πολλά, σε μια εποχή που ένιωθα μονάχα λίγα και πάλευα να μη νιώθω τίποτα. Σήμαινες χαρά σε μια εποχή μονάχα λύπης. Γαμημένε, να προσέχεις.

Το Σώμα

Το σώμα μας είναι τόσο ενήμερο για τις πληγές μας που - κοίτα τι κάνει: 

Όταν έχουμε πληγή στο στόμα, η γλώσσα ασυνείδητα πηγαίνει συνεχώς εκεί.

Ακόμα χειρότερα, με όλη τους τη συνείδηση, τα δόντια μας πηγαίνουν κοφτερά στο ίδιο σημείο.

Φαντάσου, τώρα, τι γίνεται με την καρδιά. 

Αγαπώ τη Δευτέρα που μισείτε

Έρχονται οι μέρες του φωτός! Μπορεί και όχι. Εμένα με εκνευρίζει που όλοι ασχολούνται με τις ευχές και κανείς δεν σκέφτεται: «Έκανα κάτι πραγματικά σπουδαίο φέτος; Άλλαξα όντως, έστω και λίγο, τον κόσμο;»

Νομίζω πως ο κόσμος έγινε ένα απέραντο κλισέ. Καμία καινούρια ιδέα, όλοι ξανά, τα ίδια και τα ίδια. Αλλά δεν πειράζει. Κάναμε τα ψεύτικα resolutions μας και βγάλαμε την υποχρέωση. Το γνωστό «από Δευτέρα θα γίνω καλύτερος», και πέθαναν δίχως να έρθει ποτέ αυτή η Δευτέρα. Ακόμη χειρότερα, πέθαναν έχοντας στο μυαλό τους πως η Δευτέρα είναι η χειρότερη μέρα της εβδομάδας, όχι γιατί είναι η μέρα που ξεκινά η δουλειά, αλλά γιατί είναι η μέρα της αλλαγής που ποτέ δεν ήρθε. 

Ο Αισιόδοξος που Ματώνει

Πέρασε κι άλλη μια μέρα. Ξέρεις τι ώρα είναι; Είναι πεντέμισι το μεσημέρι. Άντε πες, μπαίνει απόγευμα. Και για μένα, η μέρα μόλις τέλειωσε. Ίσως να ήταν καλύτερο να μου βάζανε ένα πιστόλι στον κρόταφο και τα πειραγμένα μου μυαλά να τα κάνανε στάχτη. Όχι γιατί θέλω να πεθάνω, ουδέποτε πέρασε τέτοια σκέψη από το μικρό μου θηριοτροφείο σκέψεων. Αλλά γιατί, από τον θάνατο είναι χειρότερο η μέρα ενός ανθρώπου να τελειώνει στις 5:34 το μεσημέρι. Μου φάγανε το απόγευμα. Μου φάγανε το βράδυ. Μου φάγανε τη δύση του ηλίου. Μου κλέψανε τα όνειρα, τόσο πολύ που το μόνο που ονειρεύομαι είναι οι μέρες έξω από αυτά τα στενά κάγκελα του στρατοπέδου. Μα δεν είναι όνειρο αυτό. Ξέρεις τι είναι το δικό μου το μυαλό να μην πλανιέται σε έρωτες ουτοπικούς, αστρικά ταξίδια, μουσικές φασαριόζες αλλά ακόμα και σε στεναχώριες για την ίδια μου την ύπαρξη; 

Τούτο είναι το μεγαλύτερο κακό εκεί μέσα. Σου ρουφάει τις σκέψεις τις γόνιμες. Σου διώχνει τη σπιρτάδα. Σε κάνει ρομπότ προγραμματισμένο να κάνεις κάθε μέρα τα ίδια ανούσια πράγματα ξανά και ξανά, παραπονούμενος επαναλαμβανόμενα για αυτά αλλά μην έχοντας το σθένος να αντιτεθείς σε οτιδήποτε. Κι άλλη μια μέρα πέρασε στο γαμημένο στρουμφοχωριό, άλλη μια μέρα από τους πολύτιμους εννέα μήνες της ζωής μου χάθηκε. Και τα όνειρα περιορίζονται στο να αποκτήσω την πολιτική μου ταυτότητα ξανά, αντί να ονειροβατώ με ιστορίες του Πόε και πίνακες του Βαν Γκογκ.

Ανάθεμα τον κόσμο που φτιάξατε. Ανάθεμα αυτούς που κυβερνάν και τους υποταγμένους. Ανάθεμα το μυαλό που μας χαρίστηκε, που αναρωτιέμαι αν το χρησιμοποιούμε έστω τόσο δα. Ανάθεμά με, που δεν δίνω μια κλοτσιά στο κατεστημένο και σε ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Θα νικήσουμε, μια μέρα. Όλοι οι ονειροπόλοι, οι ουτοπιστές, οι κυνικοί κι οι ρομαντικοί αλλά ακόμα κι οι ρεαλιστές. Θα νικήσουμε όλοι. Γιατί αυτό που ζούμε τώρα δεν είναι πραγματικότητα, μα παρωδία. Θα νικήσουμε μια μέρα και η παρωδία θα νεκρώσει. Κι η πραγματικότητα θα έρθει, και θα είναι πιο γλυκιά κι από το πιο όμορφο φιλί που δώσαμε ποτέ. 

Μέχρι τότε, καληνύχτα. 5:45 το απόγευμα. Μου φάγατε το απόγευμα, καθάρματα...