Εν αρχή, είμαι εγώ

Θα τους κατατροπώσω δίχως να χρησιμοποιήσω ούτε μια ικμάδα δύναμης καθώς δεν νομίζω πως κατέχω κιόλας, έστω μία μικρή. Δεν είναι η σωματική πυγμή το δυνατό μου σημείο και αλίμονο σε εκείνους που το μόνο που έχουν είναι λίγα μπράτσα, κοιλιακοί κι εγώ δεν ξέρω όλα τα άλλα τα απίθανα που γυμνάζουν, σε άπιαστες ώρες και με προσήλωση, κυρίως κοντά στο καλοκαίρι κι όσο φτάνει ο χειμώνας αραιώνουν. Αλλά στο διάολο οι μουσκουλάτοι, να μιλήσουμε για μένα παρακαλώ; Το επίκεντρο είμαι εγώ κι έτσι θα παραμείνει σε αυτή την ιστορία για αυτό συνηθίστε τα μεγάλα, μακρόσυρτα «Εγώ» και όχι δεν εννοώ πως ο εγωισμός μου είναι τεράστιος, πράγμα που θα επιθυμούσα βαθύτατα αν δεν ήμουν αυτός που είμαι. Συνηθίστε τα διότι ο μόνος άνθρωπος που έχει βασανίσει αυτή την 26χρονη ενασχόλησή μου με το νόημα της ζωής, την αναζήτηση της ευτυχίας και άλλα τέτοια βαρύγδουπα concepts που πάμπολλοι έχουν βγάλει βιβλία κι έχουν γίνει πάμπλουτοι γράφοντας «1000 τρόπους για να γίνεις επιτυχημένος» και λέγοντας ότι η ευτυχία είναι επιλογή κι άρα απλά ξυπνάς ένα πρωί, λες «είμαι ευτυχισμένος» και ξάφνου λύθηκαν όλα, από τον θυρεοειδή σου που σε τρελαίνει μέχρι και τον ρατσισμό σε όλη τη γαμημένη Γη, ναι λοιπόν ο μόνος άνθρωπος που έχει βασανίσει την αναζήτηση της δικής μου ευτυχίας είμαι εγώ. 

Θα κατατροπώσω τους πάντες στο μικρό μου ταξίδι, εκεί που ψάχνω κάθε μέρα να μάθω κι άλλα, κάθε μέρα λαχταρώ κι άλλα, να γίνω κι άλλος άνθρωπος, να ανοίξω κι άλλους δρόμους, σαν μπαλάκι του πινγκ πονγκ, εάν το παιχνίδι του πινγκ πονγκ δεν παιζόταν σε δύο μεριές αλλά σε εννιά, με ταμπλό γεμάτα αγκάθια, σκατά και λάσπες, ενώ το φιλέ σε κάθε μεριά έχει πάνω του όχι φυσικά τέρατα ούτε CGI εκατομμυρίων αλλά τους φόβους μου που με ταΐζουν κάθε πρωί με ανασφάλεια γιατί; Γιατί θεωρώ πως θα έπρεπε να γνωρίζω, όλα αυτά τα οποία τώρα αποφασίζω πως είναι η ώρα να μάθω. 

Δηλαδή ο εαυτός μου είναι προγραμματισμένος να με κάνει να αγχώνομαι για κάτι που ήταν δεδομένο πως δεν θα το γνωρίζω, και τη στιγμή που αποφασίζω πως είναι η ώρα να το μάθω είναι ήδη αργά καθώς αυτός θα με κατηγορεί πως άργησα και θα έπρεπε ήδη να το γνωρίζω. Κι αυτό θα συμβαίνει είτε μιλάμε για ποίηση και ποδόσφαιρο είτε για φιλοσοφία και ιστορία του δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου: ναι, τέτοια πράγματα συνδέω, με τέτοια ασύνδετα μεταξύ τους θέματα ασχολούμαι και δεν το μετανιώνω: θαρρώ πως η εξειδίκευση δεν είναι για μένα καθώς τη στιγμή που θα πω «αφιερώνω τη ζωή μου σε ΑΥΤΟ» θα έρθει το άλλο, κι ένα τρίτο, κι ένα τέταρτο καθώς και πέντε-έξι ακόμα χτυπώντας μου το κουδούνι, άλλα αγριεμένα, άλλα δακρυσμένα και άλλα ικανά να αλλάξουν όλη μου την κοσμοθεωρία χάρη στην απίθανη δύναμη της χειραγώγησης η οποία είναι απείρως πιο σκληρή από αυτήν της απλής, μυϊκής δύναμης. Οπότε ναι, τα δαιμόνια στο κεφάλι μου διοργανώνουν πάρτι σε πολλά τακτικά διαστήματα μέσα στην εβδομάδα, σίγουρα στις ώρες κοινής ησυχίας και εννοείται δίχως καμία αίσθηση αιδούς. 

Στην πραγματικότητα, εάν τα δαιμόνια μου ήταν άνθρωποι σίγουρα δεν θα τους κάνατε παρέα κι ίσως αυτός είναι ο λόγος που δεν θεωρώ πως κι εγώ την αξίζω την παρέα σας μα πολλές φορές και πολύ συνωμοτικά θαρρώ πως εσείς δεν αξίζετε την παρέα τη δική μου και των φίλων μου που κρύβω εντός κεφαλής, κάτωθεν μαξιλαρίου και έμπροσθέν μου πολύ συχνά, κυρίως τις στιγμές που δεν πρέπει να εμφανίζονται.