Αλλοπρόσαλλος νεκρός ξενέρωτος

Δεν συμπαθεί τους φίλους του συνέχεια

Δεν τον καταλαβαίνουν

Είναι άπιαστος

Δεν ποθεί τη γυναίκα του συνέχεια

Δεν τον καταλαβαίνει

Είναι ξενέρωτος

Δεν αγαπά τη βαρεμάρα μα την υπομένει

Δεν το καταλαβαίνει

Είναι περίεργος

Δεν αγαπά τη δουλειά του συνέχεια

Κάνει όνειρα για άλλες

Είναι αλλοπρόσαλλος

Δεν αγαπά τη ζωή που κάνει

Μα είναι η αγαπημένη του ζωή 

Είναι νεκρός. 

Ραντεβού

Οι κενές σελίδες ήταν το ραντεβού μου

Έριχνα κλεφτές ματιές στο στήθος της ανυπαρξίας

Χάριζα το φιλί μου στην αιώνια έλλειψη έμπνευσης

Καθώς έδινα όρκους παντοτινής κενότητας

Οι κενές σελίδες είναι η διέξοδός μου

Δεν είναι δρόμος διαφυγής, ούτε διάσωσης ρέμα

Είναι υπενθύμιση άγνοιας

Είναι η λατρεία του τίποτα

Είναι η σιγουριά πως δεν θα γίνω τίποτα σπουδαίο.

Σάρκες

Σάρκες δαγκωμένες δηλώνουν λαγνεία

Κραυγές πνίγονται, κρεμιούνται στην αγχόνη

Φώτα σβήνουν και χέρια ανοίγουν

Σάρκες ιδρωμένες δηλώνουν λατρεία 

Του φιλιού ο ήχος στα αυτιά μου ακόμη

Γλώσσες μπερδεύονται, ψάχνουν τις λέξεις

Σάρκες ακούραστες ψάχνουν αφέντη

Κάποιον ζητούν κοντά να ζυγώνει

Έχουν τις λέξεις, ζητούν να τις χάσουν

Σάρκες ανίερες ψάχνουν θυσία

Διαβόλου χέρια, στόματα με αίμα

Άγγελοι γίνονται με μία λέξη

Σάρκες που ψάχνουνε τούτη τη λέξη

Ηδονή τη φωνάζανε, το άκουσα κάπου

Κι όταν τη βρουν την κρατάνε δική τους

Μοιράζοντάς τη μόνο εκεί που ποθούν.

Απάντηση υπ' αριθμόν 2

ΡΑΨΩΔΙΑ 51η

Αλήθεια τι το ήθελες κι εσύ Οδυσσέα

Αυτό το ταξίδι;

Τώρα κοπιούν οι αναλυτές

Κι οι κριτικοί εξίστανται

Κι οι μαθητές πλήττουν

Γιατί όλα αυτά;

Αν δεν επήγαινες εσύ

Όλα θα ήταν ευκολότερα

Κανείς δεν θα μιλούσε

Για το ωραίο ταξίδι.

Λοιπόν, τι το ήθελες;

Δεν βλέπεις τους σημερινούς;

Όλοι Οδυσσείς

Μα καμία Ιθάκη.

Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ

{Λοιπόν, δεν βλέπεις τους σημερινούς; Όλοι Οδυσσείς μα καμία Ιθάκη. Κι έτσι απλά, αποδόμησε μια ολόκληρη γενιά ανθρώπων που στα λόγια είναι τρανοί και στην καρδιά λειψοί. Τρεις λέξεις είχα γράψει ως Απάντηση την πρώτη φορά που το διάβασα: Σας γάμησε όλους.}

Η Πρώτη Απάντηση

Επέστρεφε συχνά και παίρνε με,

αγαπημένη αίσθησις επέστρεφε και παίρνε με —

όταν ξυπνά του σώματος η μνήμη,

κι επιθυμία παλιά ξαναπερνά στο αίμα·

 όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται,

κι αισθάνονται τα χέρια σαν ν’ αγγίζουν πάλι.

Επέστρεφε συχνά και παίρνε με την νύχτα,

όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται…

{Κάθε άνθρωπος, όταν διαβάζει κάτι, νιώθει πράγματα. Αγαλλίαση, δυσαρέσκεια, απέχθεια, απορία, αδιαφορία. Ο Μαλάκας αφήνει πίσω όσα διάβασε και αδιαφόρησε, μα αποφασίζει να ανοίξει διάλογο με όσα διάβασε και του γέννησαν συναισθήματα σπουδαία. Είτε πέντε παράγραφοι, είτε δυο λέξεις, ο Μαλάκας μέσα από τη στήλη «Η Απάντηση» θα προσπαθεί κυριολεκτικά να απαντά στα διάφορα κείμενα που διαβάζει. Κι απάντηση ας μην πάρει ποτέ, καμιά.}

Η Απάντηση

Γιατί τούτη η αίσθηση να επιστρέψει; Ποιο το κέρδος εάν είναι να φεύγει πάλι;

Αυτή

Αυτός ήτανε ερωτευμένος με τον έρωτα

Σίγουρος πως ποτέ, καμία δεν θα είχε την αντοχή να του τον δώσει

Αυτή κρυβόταν στα τσιγάρα της

Σίγουρη πως αυτά ήτανε η λύση

Αυτός πήγαινε μακριά, αδυνατώντας να καταλάβει τι τον έκανε να φεύγει

Αυτή ερχόταν πιο κοντά δίχως όμως να πλησιάζει ούτε λίγο

Αυτός τελείωσε. Τον σκότωσε ο έρωτας που είχε ερωτευθεί.

Αυτή ζει. Τη σώζουν τα τσιγάρα που σκοτώνει.

Η Ρουτίνα

Έχω μια ρουτίνα που υπεραγαπώ

Όχι γιατί είναι ωραία

Αλλά γιατί αγαπώ όσους είναι μέσα της

Θα ήθελα να έχω μια γραφομηχανή

Όχι γιατί θα έγραφα

Αλλά γιατί θα με προκαλούσε κάθε μέρα

Είχα μια περίεργη θωριά για τα πράγματα

Όχι ότι ενοχλούσα κανέναν

Μα η θωριά ενοχλούσε τον κόσμο

Θα έχω μια άρνηση μέσα μου

Όχι τυφλή, της μοδός

Αλλά τεκμηριωμένη

Θα είχα τον κόσμο στα πόδια μου

Όχι ότι θα το προσπαθούσα

Αλλά προτιμώ να έχω τον εαυτό μου στα πόδια του

Το φίμωτρο

Συνέλεξαν ένα φίμωτρο ως αποδεικτικό στοιχείο της ανημποριάς μου

Κατάφερα να το κλέψω και το κυματίζω σαν λάβαρο

Τώρα το κελί μου είναι το στόμα

Το φίμωτρο παλεύει να συγκρατήσει τις λέξεις

Το είχα ανάγκη το φίμωτρο

Αφού αυτό με φυλακίζει, γιατί πήγαν να μου το πάρουν;

Αφού ελεύθερο με ονειρεύομαι, γιατί το 'χω για λάβαρο;

Εγωιστής

Όταν ακούω μουσική θέλω πάντα ακουστικά

Όχι για να μην ενοχλώ τους άλλους

Αλλά για να μην ακούσει κανείς τους αυτό που έχω μέσα στ' αυτιά μου

Είναι δική μου η μουσική

Όταν κοιτάζω τον ουρανό δεν το λέω σε κανέναν

Κι ας τον κοιτάτε όλοι σας

Κι ας σας κρατάει ζωντανούς

Είναι δικός μου ο ουρανός

Μόνο εγώ τον κοιτάζω 

Όταν κοιτάζω μια καρδιά

Φωτίζει ο κόσμος

Χαμογελάω

Είναι δική μου η καρδιά κι ας μη μοιράστηκε μαζί μου ποτέ, τίποτα

Όταν ακούω ένα μυαλό 

Παθαίνω ονειρώξεις

Οργασμούς

Φωτίζει ο κόσμος

Χαμογελάω

Δεν είναι δικό μου το μυαλό κι ας το ακούω μόνο εγώ

Όταν γράφω ένα στίχο

Δεν με καταλαβαίνω

Μα συνεχίζω

Και συνεχίζω να μην με καταλαβαίνω

Όταν γράφω ένα στίχο

Αυτός είναι μόνο δικός μου

Τα μάτια που τον διαβάζουνε 

Δεν είναι τα δικά σου μάτια μα τα δικά μου

Όταν σκέφτεσαι αυτόν τον στίχο

Όταν νιώθεις με αυτόν τον στίχο

Όταν αδιαφορείς με αυτόν τον στίχο

Σκέφτεσαι εμένα, νιώθεις για μένα, γράφεις στ' αρχίδια σου εμένα.

Συνδέσεις

Το τέλος ενός βιβλίου και το βιβλίο. 

Οι στίχοι ενός τραγουδιού κι η μουσική του. 

Ο ήλιος και το φεγγάρι.

Χελιδόνια σε μια πλατεία κι ένα παιδί να τα κυνηγά.

Η ευτυχία κι οι πόνοι.

Ένα «Σ' αγαπώ» κι ένα «Κι εγώ».

Μια κραυγή και μια ηχώ.

Η βροχή και η μελαγχολική μουσική. 

Το ξύπνημα και ο καφές. 

Όλες οι άγραφες σελίδες κι όλα τα αχρησιμοποίητα στιλό.

Μια παράγραφος και η στίξη της. 

Δύο εραστές και οι στήσεις τους.

Ψάχνω να βρω αν θα ζούσαν όλα αυτά δίχως το ένα να 'χει το άλλο.

Ψάχνω τη σύνδεση μεταξύ πρώτου μέρους και δευτέρου.

Ψάχνω να πω κάτι πρωτότυπο μα είμαι μουγγός.

Θα ζούσαν όλα δίχως το άλλο τους μισό κι εγώ ψάχνω συνδέσεις.

Τώρα θα κάνω ομοιοκαταληξία: 

Είμαι τρελός, βρες μια καρέκλα να με δέσεις.

(Σε αφήνω εγώ δίχως τραγούδι; Άκου. TASH SULTANA - Notion)