Κι αν δεν γνωρίζω τι συμβαίνει, είναι κακό; Κι αν ονειρεύομαι κάθε μέρα καινούρια πράγματα, διαφορετικά, που το ένα με το άλλο μεταξύ τους δεν συμβαδίζουν, είναι κι αυτό κακό; Που παραδέχομαι πως ώρες ώρες χάνομαι και θέλω να απομονωθώ, είναι εξίσου κακό;
Παθιάζομαι με το κάθε τι μικρό που για άλλους δεν έχει την παραμικρή σημασία, η καρδιά μου χτυπά δυνατά για πράγματα που άλλοι θεωρούν ανούσια, πιστεύω στον καταραμένο τον έρωτα τον αιώνιο, στα θαύματα, στα παραμύθια και στη μαγεία, ακόμα περιμένω το γράμμα για το Χόγκουαρτς και ξέρω πως θα έρθει.
Ανησυχώ για μένα που δεν ταιριάζω πουθενά κι όλο διαφυγές ζητώ, μοιάζω λιγάκι με πουλί μόνο που τα πουλιά δεν έχουνε τη λογική και φεύγουν μακριά: εγώ διαφέρω απ' τα πουλιά μόνο σε αυτό κι άμα μπορούσα θα τους έδινα τη λογική για να μου δώσουν τα φτερά τους.
Δεν κάνω όνειρα για χρήματα και σπίτια και δουλειές, δεν είναι οι χαρές μου αυτές και καταλάβετέ το πριν να είναι αργά. Προτιμώ να πεθάνω μοναχός στην άκρη του κόσμου έχοντας μπαρκάρει με ένα σάπιο πλοίο και πνιγμένος λόγω της αδυναμίας μου στο κολύμπι παρά να υποσχεθώ και να μου υποσχεθούν «καλή ζωή» και ποτά και γυναίκες κι αμάξια.
Αν δεν μπορώ να δεχθώ κάτι είναι η κακία, η πηγαία κακία που μονάχα ο άνθρωπος κρύβει μέσα του και κανένα άλλο ον. Οι σκέψεις γεμάτες μίσος, η ζηλοφθονία, η αγάπη προς το συμφέρον σε βαθμό που τυφλώνεται ο άνθρωπος και δεν βλέπει τίποτα άλλο πέρα από το εγώ του.
Γιατί τα γράφω όλα αυτά ανάθεμα κι αν ξέρω μα θέλω να τα πω μήπως με γνωρίσεις λίγο καλύτερα και δεις πως είναι μπερδεμένα σε αυτό το μικρό μυαλό μου και ψοφάω για να γίνουν όλο και πιο μπερδεμένα κάθε μέρα που περνά γιατί τι άθλια ζωή ζει αυτός που δεν παιδεύεται, δεν σκέφτεται, δεν μαθαίνει;
Κάποια μέρα όλα θα πάρουν το δρόμο τους και μαζί τους κι εγώ. Κι ελπίζω αυτός ο δρόμος να είναι ο πιο κακοτράχαλος που θα έχουν δει ποτέ τα μάτια σας. Όχι για να αποδείξω πως άντεξα, αυτά είναι για τους επιδειξίες: δεν έχω να αποδείξω τίποτα σε κανέναν.
Θέλω τον κακοτράχαλο δρόμο γιατί ο ιδρώτας είναι πιο γλυκός, η κούραση μελιστάλαχτη και τον πόνο τον αισθάνεσαι σαν έρωτα, όταν φτάνεις ψηλά μετά από κακοτοπιές. Θα ζήσουμε ωραία ζωή, Μαλάκα μου κι ήδη τη ζούμε. Κι ας βασανιζόμαστε, κι ας μην έχουμε ώρες-ώρες τι να πούμε, κι ας δυσκολευόμαστε να αναπνεύσουμε άμα είμαστε απέναντι σε πολύ κόσμο, κι ας ντρεπόμαστε να πούμε καλησπέρα σε ένα όμορφο κορίτσι. Ζούμε ωραία ζωή όσο τα κορίτσια είναι όμορφα, οι δρόμοι δύσκολοι και το μυαλό θολό.
Παθιάζομαι με το κάθε τι μικρό που για άλλους δεν έχει την παραμικρή σημασία, η καρδιά μου χτυπά δυνατά για πράγματα που άλλοι θεωρούν ανούσια, πιστεύω στον καταραμένο τον έρωτα τον αιώνιο, στα θαύματα, στα παραμύθια και στη μαγεία, ακόμα περιμένω το γράμμα για το Χόγκουαρτς και ξέρω πως θα έρθει.
Ανησυχώ για μένα που δεν ταιριάζω πουθενά κι όλο διαφυγές ζητώ, μοιάζω λιγάκι με πουλί μόνο που τα πουλιά δεν έχουνε τη λογική και φεύγουν μακριά: εγώ διαφέρω απ' τα πουλιά μόνο σε αυτό κι άμα μπορούσα θα τους έδινα τη λογική για να μου δώσουν τα φτερά τους.
Δεν κάνω όνειρα για χρήματα και σπίτια και δουλειές, δεν είναι οι χαρές μου αυτές και καταλάβετέ το πριν να είναι αργά. Προτιμώ να πεθάνω μοναχός στην άκρη του κόσμου έχοντας μπαρκάρει με ένα σάπιο πλοίο και πνιγμένος λόγω της αδυναμίας μου στο κολύμπι παρά να υποσχεθώ και να μου υποσχεθούν «καλή ζωή» και ποτά και γυναίκες κι αμάξια.
Αν δεν μπορώ να δεχθώ κάτι είναι η κακία, η πηγαία κακία που μονάχα ο άνθρωπος κρύβει μέσα του και κανένα άλλο ον. Οι σκέψεις γεμάτες μίσος, η ζηλοφθονία, η αγάπη προς το συμφέρον σε βαθμό που τυφλώνεται ο άνθρωπος και δεν βλέπει τίποτα άλλο πέρα από το εγώ του.
Γιατί τα γράφω όλα αυτά ανάθεμα κι αν ξέρω μα θέλω να τα πω μήπως με γνωρίσεις λίγο καλύτερα και δεις πως είναι μπερδεμένα σε αυτό το μικρό μυαλό μου και ψοφάω για να γίνουν όλο και πιο μπερδεμένα κάθε μέρα που περνά γιατί τι άθλια ζωή ζει αυτός που δεν παιδεύεται, δεν σκέφτεται, δεν μαθαίνει;
Κάποια μέρα όλα θα πάρουν το δρόμο τους και μαζί τους κι εγώ. Κι ελπίζω αυτός ο δρόμος να είναι ο πιο κακοτράχαλος που θα έχουν δει ποτέ τα μάτια σας. Όχι για να αποδείξω πως άντεξα, αυτά είναι για τους επιδειξίες: δεν έχω να αποδείξω τίποτα σε κανέναν.
Θέλω τον κακοτράχαλο δρόμο γιατί ο ιδρώτας είναι πιο γλυκός, η κούραση μελιστάλαχτη και τον πόνο τον αισθάνεσαι σαν έρωτα, όταν φτάνεις ψηλά μετά από κακοτοπιές. Θα ζήσουμε ωραία ζωή, Μαλάκα μου κι ήδη τη ζούμε. Κι ας βασανιζόμαστε, κι ας μην έχουμε ώρες-ώρες τι να πούμε, κι ας δυσκολευόμαστε να αναπνεύσουμε άμα είμαστε απέναντι σε πολύ κόσμο, κι ας ντρεπόμαστε να πούμε καλησπέρα σε ένα όμορφο κορίτσι. Ζούμε ωραία ζωή όσο τα κορίτσια είναι όμορφα, οι δρόμοι δύσκολοι και το μυαλό θολό.
