Σκέψεις ενός Μαλάκα

Πέμπτη 21 Φεβρουαρίου 2019

Στον Φίλο

Ποιος θα μου έλεγε πως στα 25 σχεδόν θα κάναμε καινούριους φίλους καρδιακούς και μάλιστα πού; Στο στρατό. Ποιος να μου έλεγε πως θα μιλούσα για τον κομμουνισμό και για το πόσο σκατά είναι τούτο το εννιάμηνο, μαζί με έναν άνθρωπο που λέει το σουβλάκι καλαμάκι και το τυρί, φέτα.

Έναν άνθρωπο που σκεφτόταν όσα κι εγώ, που ήμασταν στο ίδιο μήκος κύματος κι ας μην ήξερα καν πώς τον λένε. Που μοιραζόμασταν μοναξιές και μελαγχολίες (και φαγητό...) όντες δύο ξένοι.

Αλλά δεν είναι έτσι οι ξένοι. Έτσι είναι οι Φίλοι. Δεν έχω να πω πολλά για σένανε, μόνο να' σαι καλά. Και να ξέρεις πως είσαι Φίλος με κεφαλαίο Φ. Κι έχω ένα σπίτι γεμάτο κι έτοιμο για σένα. Με γυναίκα, παιδιά, με σκύλους, έλα με ό,τι θες μωρέ μαλάκα.

Εις το επανιδείν, Φίλε. Σήμαινες πολλά, σε μια εποχή που ένιωθα μονάχα λίγα και πάλευα να μη νιώθω τίποτα. Σήμαινες χαρά σε μια εποχή μονάχα λύπης. Γαμημένε, να προσέχεις.

Παρασκευή 25 Ιανουαρίου 2019

Το Σώμα

Το σώμα μας είναι τόσο ενήμερο για τις πληγές μας που - κοίτα τι κάνει:

Όταν έχουμε πληγή στο στόμα, η γλώσσα ασυνείδητα πηγαίνει συνεχώς εκεί.

Ακόμα χειρότερα, με όλη τους τη συνείδηση, τα δόντια μας πηγαίνουν κοφτερά στο ίδιο σημείο.

Φαντάσου, τώρα, τι γίνεται με την καρδιά.

Σάββατο 19 Ιανουαρίου 2019

Αγαπώ τη Δευτέρα που μισείτε

Έρχονται οι μέρες του φωτός! Μπορεί και όχι. Εμένα με εκνευρίζει που όλοι ασχολούνται με τις ευχές και κανείς δεν σκέφτεται: «Έκανα κάτι πραγματικά σπουδαίο φέτος; Άλλαξα όντως, έστω και λίγο, τον κόσμο;»

Νομίζω πως ο κόσμος έγινε ένα απέραντο κλισέ. Καμία καινούρια ιδέα, όλοι ξανά, τα ίδια και τα ίδια. Αλλά δεν πειράζει. Κάναμε τα ψεύτικα resolutions μας και βγάλαμε την υποχρέωση. Το γνωστό «από Δευτέρα θα γίνω καλύτερος», και πέθαναν δίχως να έρθει ποτέ αυτή η Δευτέρα. Ακόμη χειρότερα, πέθαναν έχοντας στο μυαλό τους πως η Δευτέρα είναι η χειρότερη μέρα της εβδομάδας, όχι γιατί είναι η μέρα που ξεκινά η δουλειά, αλλά γιατί είναι η μέρα της αλλαγής που ποτέ δεν ήρθε.

Δευτέρα 12 Νοεμβρίου 2018

Ο Αισιόδοξος που Ματώνει

Πέρασε κι άλλη μια μέρα. Ξέρεις τι ώρα είναι; Είναι πεντέμισι το μεσημέρι. Άντε πες, μπαίνει απόγευμα. Και για μένα, η μέρα μόλις τέλειωσε. Ίσως να ήταν καλύτερο να μου βάζανε ένα πιστόλι στον κρόταφο και τα πειραγμένα μου μυαλά να τα κάνανε στάχτη. Όχι γιατί θέλω να πεθάνω, ουδέποτε πέρασε τέτοια σκέψη από το μικρό μου θηριοτροφείο σκέψεων. Αλλά γιατί, από τον θάνατο είναι χειρότερο η μέρα ενός ανθρώπου να τελειώνει στις 5:34 το μεσημέρι. Μου φάγανε το απόγευμα. Μου φάγανε το βράδυ. Μου φάγανε τη δύση του ηλίου. Μου κλέψανε τα όνειρα, τόσο πολύ που το μόνο που ονειρεύομαι είναι οι μέρες έξω από αυτά τα στενά κάγκελα του στρατοπέδου. Μα δεν είναι όνειρο αυτό. Ξέρεις τι είναι το δικό μου το μυαλό να μην πλανιέται σε έρωτες ουτοπικούς, αστρικά ταξίδια, μουσικές φασαριόζες αλλά ακόμα και σε στεναχώριες για την ίδια μου την ύπαρξη;

Τούτο είναι το μεγαλύτερο κακό εκεί μέσα. Σου ρουφάει τις σκέψεις τις γόνιμες. Σου διώχνει τη σπιρτάδα. Σε κάνει ρομπότ προγραμματισμένο να κάνεις κάθε μέρα τα ίδια ανούσια πράγματα ξανά και ξανά, παραπονούμενος επαναλαμβανόμενα για αυτά αλλά μην έχοντας το σθένος να αντιτεθείς σε οτιδήποτε. Κι άλλη μια μέρα πέρασε στο γαμημένο στρουμφοχωριό, άλλη μια μέρα από τους πολύτιμους εννέα μήνες της ζωής μου χάθηκε. Και τα όνειρα περιορίζονται στο να αποκτήσω την πολιτική μου ταυτότητα ξανά, αντί να ονειροβατώ με ιστορίες του Πόε και πίνακες του Βαν Γκογκ.

Ανάθεμα τον κόσμο που φτιάξατε. Ανάθεμα αυτούς που κυβερνάν και τους υποταγμένους. Ανάθεμα το μυαλό που μας χαρίστηκε, που αναρωτιέμαι αν το χρησιμοποιούμε έστω τόσο δα. Ανάθεμά με, που δεν δίνω μια κλοτσιά στο κατεστημένο και σε ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Θα νικήσουμε, μια μέρα. Όλοι οι ονειροπόλοι, οι ουτοπιστές, οι κυνικοί κι οι ρομαντικοί αλλά ακόμα κι οι ρεαλιστές. Θα νικήσουμε όλοι. Γιατί αυτό που ζούμε τώρα δεν είναι πραγματικότητα, μα παρωδία. Θα νικήσουμε μια μέρα και η παρωδία θα νεκρώσει. Κι η πραγματικότητα θα έρθει, και θα είναι πιο γλυκιά κι από το πιο όμορφο φιλί που δώσαμε ποτέ.

Μέχρι τότε, καληνύχτα. 5:45 το απόγευμα. Μου φάγατε το απόγευμα, καθάρματα...

Δευτέρα 10 Σεπτεμβρίου 2018

Κρίση πανικού

Είναι χειρότερο από το να φοβάσαι ότι θα πεθάνεις: είναι λες και είσαι σίγουρος πως όσα έκανες στη ζωή σου είναι ένα λάθος. Πως εσύ ο ίδιος είσαι ένα λάθος. Πώς φτάνουμε ως εδώ; Ποιος μηχανισμός ενεργοποιείται μέσα μου που λέει «θα σε καταστρέψω δίχως λόγο κι αφορμή»; Μουδιάζω, σφίγγομαι, ανακατεύομαι, δεν μπορώ να σταθώ στα πόδια μου, μου κάνω κακό δίχως να ξέρω το λόγο. Πώς γιατρεύεται αυτό; Υποτίθεται πως είναι επειδή έχω περισσότερη ενσυναίσθηση ή περισσότερη συναισθηματική νοημοσύνη από κάποιους άλλους, αλλά δεν είμαι σίγουρος πως τα προτιμώ αυτά από το να κοιμάμαι ήσυχος τα βράδια. Το να πνίγεσαι σε μία κουταλιά πραγματικά, δεν είναι καθόλου εύκολο κυρίως διότι δεν είναι διαχειρίσιμο. Δεν το παραγγέλνω όλο αυτό ούτε κάθομαι κάτω και λέω «σήμερα θα γίνω έτσι, θα αναλογιστώ τις πράξεις μου και τη θέση μου στον κόσμο». Μακάρι να μπορούσα όλα να τα λύσω με ένα κλάμα δυνατό. Με πολλά κλάματα, δεν με νοιάζει. Δε λύνεται τίποτα όμως γιατί δεν είναι στεναχώρια αυτό που έχω για να λυθεί με κλάμα. Είναι απόγνωση. Χειρότερα, είναι απόγνωση συνοδευόμενη από συνεχή απορία του γιατί το κάνω αυτό στον εαυτό μου. Γαμώ τις ταχυπαλμίες, το τρέμουλο, την αναγούλα, γαμώ τις αϋπνίες, όλα αυτά ίσως περνούν. Το να νιώθω 24 ώρες την ημέρα πως είμαι ένα τεράστιο λάθος, εγώ και όλη μου η υπόσταση, πώς διορθώνεται; Γιατί ενώ με μεγάλωσαν σε ένα όμορφο περιβάλλον, γιατί ενώ έχω επιζήσει από πράγματα πραγματικά σκληρά κι άσχημα, αυτή τη στιγμή της ζωής μου να με οδηγώ μονάχος μου στο απόλυτο κενό και στην απόλυτη λύπη δίχως να φαίνεται να μπορώ να το ελέγξω;

Παρασκευή 7 Σεπτεμβρίου 2018

Η τελευταία ερωτική επιστολή

Αγαπητή Κάρεν,

κάπως έτσι αρχίζει. Σκεφτόμουν σχετικά με Εμάς. Εμάς με κεφαλαίο Έψιλον. Την ιστορία Μας. Πώς σκατά μπορώ να την ανακεφαλαιώσω; Υπήρξε τέλεια; Δύσκολα. Οποιαδήποτε ιστορία με εμένα στο κέντρο της δεν θα είναι τίποτα λιγότερο από ένα τεράστιο μπέρδεμα. Αλλά ορίστε τι ξέρω με σιγουριά: οι δικές μας όμορφες ημέρες ήταν ένα πράγμα γεμάτο γαμημένη, αγνή ομορφιά.

Οι εφιάλτες, τα χανγκόβερ, τα γαμήσια και το ξύλο… Η πανέμορφη, λαμπρή παραφροσύνη σε αυτή τη δικιά μας πόλη… όπου για χρόνια ξυπνούσα, τα έκανα σκατά όλα, έλεγα «συγγνώμη», λιποθυμούσα και μετά τα έκανα όλα ξανά από την αρχή. Ως συγγραφέας, λατρεύω τα χαρούμενα τέλη. Ο άντρας κερδίζει τη γυναίκα, τη σώζει από τον εαυτό του, τέλος. Ως ένας άντρας που αγαπάει μία γυναίκα, καταλαβαίνω πως δεν υπάρχουν τέτοια πράγματα. Δεν υπάρχει ηλιοβασίλεμα – υπάρχει μονάχα το τώρα, κι είμαστε μονάχα εγώ κι εσύ. Το οποίο μπορεί να είναι τρομακτικό, μέχρι και γαμημένα άσχημο κάποιες φορές.

Όμως, αν κλείσεις τα μάτια και ακούσεις τον ψίθυρο της καρδιάς σου… εάν απλώς συνεχίσεις να προσπαθείς και ποτέ δεν πάψεις… Ανεξαρτήτως του πόσες φορές τα σκατώσαμε… Ώσπου η αρχή και το τέλος γίνουν θολά και μετατραπούν σε κάτι που ονομάζεται «Μέχρι να ξανασυναντηθούμε…»

Αυτό είναι. Δεν ήξερα πώς να το τελειώσω γιατί δεν τελειώνει, γιατί ποτέ δεν θα τελειώσει. Για όσο υπάρχω εγώ κι όσο υπάρχεις εσύ, και για όσο υπάρχει η ελπίδα.

{Το γράμμα του Χανκ Μούντι στην παντοτινή του αγαπημένη, Κάρεν}