Είσαι 17 και οδεύεις στα 18, είχες μέχρι τώρα το μυαλό μονάχα στις Πανελλήνιες και το διάβασμα γιατί Ελλάδα είσαι, όλη σου η ζωή εξαρτάται από αυτές. Πόσα λίγα ξέρεις.. Και το ανακαλύπτεις αργότερα αυτό το «Πόσα λίγα ήξερα» όταν αντιλαμβάνεσαι το τεράστιο ψυχολογικό βάρος των Πανελληνίων που στην τελική μπορεί να μην παίξουν ποτέ ρόλο στο μέλλον σου.
Φεύγουμε από εκεί και καταλήγουμε στη σχολή που πας, μικρούλης φοιτητής, συνήθως θα σε πάνε μέχρι την πόρτα η μαμά κι ο μπαμπάς, όπου εκεί φυσικά ξεκινούσε η πασαρέλα των προσηλυτιστών στις διάφορες παρατάξεις, οι οποίοι θα προσφερθούν να σε βοηθήσουν για την εγγραφή, για σημειώσεις, για να πάτε για καφέ, μπορεί και για να σας βρουν γκομενάκι. Ταξιδάκια αναψυχής κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα όλοι μαζί με την παράταξη, «Ό,τι θες εγώ είμαι εδώ» μέχρι να τους πεις πως «Παιδιά, εγώ δεν ψηφίζω, θέλω ακόμα το χρόνο μου να σκεφτώ τι γίνεται στο κεφάλι μου σχετικά με τα πολιτικά» οπότε απλά τρως ένα μεγάλο Χ από όλη την υποτιθέμενη «παρέα» που είχες ως τώρα και φυσικά δεν ήταν τίποτα άλλο από τα φερέφωνα μιας παράταξης που όχι, δε σε πήγαιναν και δε σε συμπαθούσαν, μια ψήφο ήθελαν τα καημένα.
Καταλαβαίνεις την παράνοια της όλης φάσης; Το ότι υπάρχουν άνθρωποι που παίζουν με τις ευαίσθητες ψυχολογίες ανθρώπων 18-19-20 για χάρη μιας ψήφου κι ενός κομματικού προσηλυτισμού; Πως υπάρχουν άνθρωποι που «παλεύουν» για τα συμφέροντα μιας παράταξης με νύχια και με δόντια αδιαφορώντας για το καλό της σχολής, αδιαφορώντας για οποιονδήποτε συμφοιτητή δεν πρόκειται να τάξει ψήφο στο κόμμα;
Αδυνατώ να καταλάβω τους ανθρώπους που βρίσκονται σε παρατάξεις σε Πανεπιστήμια και σχολιάζουν την πολιτική, και κράζουν τους τωρινούς, τους παλιότερους, τις παλιότερες γενιές κι γενικά οτιδήποτε ανέπνεε τα προηγούμενα χρόνια στη χώρα αλλά ποτέ δεν κοίταξαν στον καθρέφτη για να σκεφτούν «Εγώ; Μήπως εγώ κάνω κάτι λάθος;». Είναι δυνατόν να έχεις σαφή πολιτική βούληση σε αυτή την ηλικία; Τεκμηριωμένη γνώμη; Μόνο αν βομβαρδίζεσαι στο σπίτι σου από μικρός, θέλοντας και μη, από όσα έλεγαν κι άκουγαν και διάβαζαν οι γονείς σου για το θέμα. Δηλαδή, μέσω μιας έμμεσης μορφής προπαγάνδας όπου σε καμία περίπτωση δεν έχεις δική σου γνώμη αλλά απλώς παπαγαλίζεις τις ιδέες και τις γνώσεις του μπαμπά αλλά ταυτοχρόνως κατηγορείς τις παλιές γενιές που τα έκαναν όλα σκατά. Αντιλαμβάνεσαι το παράλογο σε αυτά που λέω, έτσι;
Βλέπεις φοιτητές να πλακώνονται, ιστορικά κτίρια να αμαυρώνονται για να τοιχοκολληθούν παντού αφίσες μπλε, κόκκινων, πράσινων και λοιπών αποχρώσεων. Βλέπεις ανθρώπους με σπίθα στα μάτια αντί να είναι ενωμένοι με έναν κοινό σκοπό και στόχο, την πρόοδο, τη συλλογική πρόοδο, να είναι έτοιμοι να πλακωθούν για χάρη μιας γαμημένης, μιας αναθεματισμένης φοιτητικής παράταξης.
Εγώ έχω όνειρο πως μια μέρα θα υπάρχουν απλά φοιτητές, όχι πολιτικά κομματοποιημένοι αλλά πολιτικά ΕΝΕΡΓΟΊ και όλοι νομίζω καταλαβαίνουμε τη διαφορά σε αυτό, οι οποίοι θα παίρνουν πρωτοβουλίες για να έχουν όλοι οι άνθρωποι σημειώσεις δίχως να χρειάζεται να υπάρχει πάνω κάποιο σήμα παράταξης (το οποίο πολλές φορές είναι τόσο μεγάλο που αδυνατείς να διαβάσεις τις σημειώσεις), που θα αναλαμβάνουν κοινές δράσεις για ενημέρωση κι ευαισθητοποίηση σε πάρα πολλά θέματα, που θα διαμαρτύρονται, θα συμφωνούν ή θα διαφωνούν δημοκρατικά, με εκλογές όχι όπως γίνονται τώρα, με μια οχλοβοή και κάποιους κράχτες που μόλις πουν κάτι «πικάντικο» αμέσως οι ομόσταυλοί τους από κάτω θα αρχίσουν τις ιαχές και τα χειροκροτήματα λες κι είμαστε στο θέατρο.
Εγώ ονειρεύομαι πως θα έρθει η στιγμή που ο κάθε άνθρωπος θα είναι ελεύθερος να διαμορφώσει την πολιτική του άποψη απρόσκοπτα, δίχως να τον ενοχλήσει ή να τον πιέσει κανείς. Το κακό στην Ελλάδα προέρχεται από τη σαπίλα των κομμάτων κι εμείς μπαίνουμε από τα 18-19-20 στη διαδικασία φανατισμού για να υποστηρίξουμε μια παράταξη γιατί «δίνει σημειώσεις, μας πάει ταξίδια, γιατί κάναμε φίλους μέσα από αυτές» και μετά παραπονιόμαστε γιατί η Ελλάδα δε θα πάει ποτέ μπροστά. Δε μας αξίζει να πάει έτσι, με αυτή τη νοοτροπία, η χώρα μπροστά.
Φεύγουμε από εκεί και καταλήγουμε στη σχολή που πας, μικρούλης φοιτητής, συνήθως θα σε πάνε μέχρι την πόρτα η μαμά κι ο μπαμπάς, όπου εκεί φυσικά ξεκινούσε η πασαρέλα των προσηλυτιστών στις διάφορες παρατάξεις, οι οποίοι θα προσφερθούν να σε βοηθήσουν για την εγγραφή, για σημειώσεις, για να πάτε για καφέ, μπορεί και για να σας βρουν γκομενάκι. Ταξιδάκια αναψυχής κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα όλοι μαζί με την παράταξη, «Ό,τι θες εγώ είμαι εδώ» μέχρι να τους πεις πως «Παιδιά, εγώ δεν ψηφίζω, θέλω ακόμα το χρόνο μου να σκεφτώ τι γίνεται στο κεφάλι μου σχετικά με τα πολιτικά» οπότε απλά τρως ένα μεγάλο Χ από όλη την υποτιθέμενη «παρέα» που είχες ως τώρα και φυσικά δεν ήταν τίποτα άλλο από τα φερέφωνα μιας παράταξης που όχι, δε σε πήγαιναν και δε σε συμπαθούσαν, μια ψήφο ήθελαν τα καημένα.
Καταλαβαίνεις την παράνοια της όλης φάσης; Το ότι υπάρχουν άνθρωποι που παίζουν με τις ευαίσθητες ψυχολογίες ανθρώπων 18-19-20 για χάρη μιας ψήφου κι ενός κομματικού προσηλυτισμού; Πως υπάρχουν άνθρωποι που «παλεύουν» για τα συμφέροντα μιας παράταξης με νύχια και με δόντια αδιαφορώντας για το καλό της σχολής, αδιαφορώντας για οποιονδήποτε συμφοιτητή δεν πρόκειται να τάξει ψήφο στο κόμμα;
Αδυνατώ να καταλάβω τους ανθρώπους που βρίσκονται σε παρατάξεις σε Πανεπιστήμια και σχολιάζουν την πολιτική, και κράζουν τους τωρινούς, τους παλιότερους, τις παλιότερες γενιές κι γενικά οτιδήποτε ανέπνεε τα προηγούμενα χρόνια στη χώρα αλλά ποτέ δεν κοίταξαν στον καθρέφτη για να σκεφτούν «Εγώ; Μήπως εγώ κάνω κάτι λάθος;». Είναι δυνατόν να έχεις σαφή πολιτική βούληση σε αυτή την ηλικία; Τεκμηριωμένη γνώμη; Μόνο αν βομβαρδίζεσαι στο σπίτι σου από μικρός, θέλοντας και μη, από όσα έλεγαν κι άκουγαν και διάβαζαν οι γονείς σου για το θέμα. Δηλαδή, μέσω μιας έμμεσης μορφής προπαγάνδας όπου σε καμία περίπτωση δεν έχεις δική σου γνώμη αλλά απλώς παπαγαλίζεις τις ιδέες και τις γνώσεις του μπαμπά αλλά ταυτοχρόνως κατηγορείς τις παλιές γενιές που τα έκαναν όλα σκατά. Αντιλαμβάνεσαι το παράλογο σε αυτά που λέω, έτσι;
Βλέπεις φοιτητές να πλακώνονται, ιστορικά κτίρια να αμαυρώνονται για να τοιχοκολληθούν παντού αφίσες μπλε, κόκκινων, πράσινων και λοιπών αποχρώσεων. Βλέπεις ανθρώπους με σπίθα στα μάτια αντί να είναι ενωμένοι με έναν κοινό σκοπό και στόχο, την πρόοδο, τη συλλογική πρόοδο, να είναι έτοιμοι να πλακωθούν για χάρη μιας γαμημένης, μιας αναθεματισμένης φοιτητικής παράταξης.
Εγώ έχω όνειρο πως μια μέρα θα υπάρχουν απλά φοιτητές, όχι πολιτικά κομματοποιημένοι αλλά πολιτικά ΕΝΕΡΓΟΊ και όλοι νομίζω καταλαβαίνουμε τη διαφορά σε αυτό, οι οποίοι θα παίρνουν πρωτοβουλίες για να έχουν όλοι οι άνθρωποι σημειώσεις δίχως να χρειάζεται να υπάρχει πάνω κάποιο σήμα παράταξης (το οποίο πολλές φορές είναι τόσο μεγάλο που αδυνατείς να διαβάσεις τις σημειώσεις), που θα αναλαμβάνουν κοινές δράσεις για ενημέρωση κι ευαισθητοποίηση σε πάρα πολλά θέματα, που θα διαμαρτύρονται, θα συμφωνούν ή θα διαφωνούν δημοκρατικά, με εκλογές όχι όπως γίνονται τώρα, με μια οχλοβοή και κάποιους κράχτες που μόλις πουν κάτι «πικάντικο» αμέσως οι ομόσταυλοί τους από κάτω θα αρχίσουν τις ιαχές και τα χειροκροτήματα λες κι είμαστε στο θέατρο.
Εγώ ονειρεύομαι πως θα έρθει η στιγμή που ο κάθε άνθρωπος θα είναι ελεύθερος να διαμορφώσει την πολιτική του άποψη απρόσκοπτα, δίχως να τον ενοχλήσει ή να τον πιέσει κανείς. Το κακό στην Ελλάδα προέρχεται από τη σαπίλα των κομμάτων κι εμείς μπαίνουμε από τα 18-19-20 στη διαδικασία φανατισμού για να υποστηρίξουμε μια παράταξη γιατί «δίνει σημειώσεις, μας πάει ταξίδια, γιατί κάναμε φίλους μέσα από αυτές» και μετά παραπονιόμαστε γιατί η Ελλάδα δε θα πάει ποτέ μπροστά. Δε μας αξίζει να πάει έτσι, με αυτή τη νοοτροπία, η χώρα μπροστά.
γιαννη εισαι πολυ καλος έμπαινα!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή