Γυρνάς σπίτι, σκασμένος, αγχωμένος, δεκαπέντε χιλιάδες πράγματα τριγυρνάνε στο μυαλό σου. Το σημαντικότερο πάντα είναι «Ήμουν καλός άνθρωπος σήμερα;». Άντε απάντησε στον εαυτό σου. Και σφίγγεται το στομάχι σου, και πονάει το κεφάλι σου, και ιδρώτας τρέχει και κλείνεσαι στον εαυτό σου. Σκέφτεσαι παλιούς έρωτες και λάθη που δεν αλλάζουν πια. Σκέφτεσαι τι έχεις κάνει στη ζωή σου, τι έχεις πει σε ποιον, τι μοιράστηκες και σε ποιου την αγκαλιά έκλαψες. Ψάχνεις να δεις τι μπορούσες να κάνεις αλλιώς. Καλύτερός σου φίλος; Το ταβάνι. Μεγαλύτερη σύντροφος και πιο πιστή; Η κουβέρτα. Το πράγμα που σε κάνει να καβλώνεις περισσότερο από οτιδήποτε άλλο; Ο πικρός καφές σου.
Δεν ξέρω πολλά από τη ζωή αλλά μπορώ να σου πω πως αυτά που κάνεις εσύ και νιώθεις έτσι μονάχος, τα κάνω κι εγώ. Και τα κάνουν κι άλλοι, αυτοί που βλέπεις σαν υπερανθρώπους και εύχεσαι μέσα σου να τους έμοιαζες έστω και λίγο, αυτοί τα βράδια παρακαλάνε να είχανε λίγο από το δικό σου καθαρό βλέμμα.
Όπως βλέπεις, το έχω χάσει το μυαλό μου, την έμπνευσή μου, την περίφημη «μούσα». Αλλά δεν τα παρατάω. Ανοίγω υπολογιστή και γράφω. Γιατί ήθελα να σου πω να πας να κάνεις μια αγκαλιά τη μάνα σου και τον μπαμπά σου που σ' αγαπάνε όσο τίποτα κι εσύ γυρνάς σπίτι με εκείνη τη γαμημένη ξινισμένη φάτσα. Γιατί ήθελα να σου πω να μάθεις να βγαίνεις έξω και να αγκαλιάζεις τη βροχή, όχι μονάχα τον ήλιο. Γιατί ήθελα να σου πω να ζήσεις τη ζωή σου με τρόπο τέτοιο που στο τέλος της ημέρας όχι να κοιμάσαι ήρεμος, δεν είναι η μαγκιά εκεί. Να ζήσεις τη ζωή σου με τρόπο τέτοιο που να μη μετανιώσεις ποτέ για τίποτα. Να κάνεις λάθη, να πεις σκληρές κουβέντες, να κοιμηθείς στα λάθος κρεβάτια αλλά ποτέ να μην πεις «Τι δε θα έδινα για να γυρίσουν όλα πίσω να τα άλλαζα» αλλά «Τι δε θα έδινα για να γυρίσουν όλα πίσω να τα ξαναζήσω, να τα ξανανιώσω».
Ξέρω, κλισέ είμαι, λέω πράγματα που έχεις ξανακούσει. Ξέρεις κάτι; Στ' αρχίδια μου. Εγώ σήμερα ήθελα απλώς να γράψω ένα κείμενο καταλήγοντας σε κάτι που μου βάρεσε στο μυαλό. Η ζωή είναι ακριβώς όπως ένα γαλλικό τραγούδι. Είναι πολύ όμορφο, αλλά δεν καταλαβαίνω ποτέ, τίποτα. Άκου και το τραγούδι που με ενέπνευσε. Καληνύχτα. Χαμογέλα.
ZAZ - "Sous le ciel de Paris"
Δεν ξέρω πολλά από τη ζωή αλλά μπορώ να σου πω πως αυτά που κάνεις εσύ και νιώθεις έτσι μονάχος, τα κάνω κι εγώ. Και τα κάνουν κι άλλοι, αυτοί που βλέπεις σαν υπερανθρώπους και εύχεσαι μέσα σου να τους έμοιαζες έστω και λίγο, αυτοί τα βράδια παρακαλάνε να είχανε λίγο από το δικό σου καθαρό βλέμμα.
Όπως βλέπεις, το έχω χάσει το μυαλό μου, την έμπνευσή μου, την περίφημη «μούσα». Αλλά δεν τα παρατάω. Ανοίγω υπολογιστή και γράφω. Γιατί ήθελα να σου πω να πας να κάνεις μια αγκαλιά τη μάνα σου και τον μπαμπά σου που σ' αγαπάνε όσο τίποτα κι εσύ γυρνάς σπίτι με εκείνη τη γαμημένη ξινισμένη φάτσα. Γιατί ήθελα να σου πω να μάθεις να βγαίνεις έξω και να αγκαλιάζεις τη βροχή, όχι μονάχα τον ήλιο. Γιατί ήθελα να σου πω να ζήσεις τη ζωή σου με τρόπο τέτοιο που στο τέλος της ημέρας όχι να κοιμάσαι ήρεμος, δεν είναι η μαγκιά εκεί. Να ζήσεις τη ζωή σου με τρόπο τέτοιο που να μη μετανιώσεις ποτέ για τίποτα. Να κάνεις λάθη, να πεις σκληρές κουβέντες, να κοιμηθείς στα λάθος κρεβάτια αλλά ποτέ να μην πεις «Τι δε θα έδινα για να γυρίσουν όλα πίσω να τα άλλαζα» αλλά «Τι δε θα έδινα για να γυρίσουν όλα πίσω να τα ξαναζήσω, να τα ξανανιώσω».
Ξέρω, κλισέ είμαι, λέω πράγματα που έχεις ξανακούσει. Ξέρεις κάτι; Στ' αρχίδια μου. Εγώ σήμερα ήθελα απλώς να γράψω ένα κείμενο καταλήγοντας σε κάτι που μου βάρεσε στο μυαλό. Η ζωή είναι ακριβώς όπως ένα γαλλικό τραγούδι. Είναι πολύ όμορφο, αλλά δεν καταλαβαίνω ποτέ, τίποτα. Άκου και το τραγούδι που με ενέπνευσε. Καληνύχτα. Χαμογέλα.
ZAZ - "Sous le ciel de Paris"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου