Από πού να ξεκινήσω και τι να πω για σένα. Σε προειδοποιώ, αυτό το κείμενο είναι πιθανότατα ό,τι πιο μελό έχεις διαβάσει ποτέ. Και λέω «πιθανότατα» και όχι «σίγουρα» γιατί ακόμα δεν έχω ξεκαθαρίσει τι θα σου πω και πώς θα στο πω. Απλώς έχω βάλει μια κούπα καφέ δίπλα μου και βαράω τα πλήκτρα σαν τρελός, με ανυπομονησία να γράψω για σένα.
Ξέρεις πώς είναι να βλέπεις έναν άνθρωπο και να λες αμέσως πως «Αυτό εδώ το καθαρματάκι δεν μπορείς να το πλησιάσεις, δεν είναι των κυβικών σου»; Είναι βάσανο. Τέτοια βάσανα περνούσα και περνάω κάθε μέρα που σε κοιτάζω, που σου μιλάω. Είναι περίεργο πράγμα να θες να μοιραστείς όλο τον κόσμο με ένα πλάσμα και να αρκείσαι σε ένα φαγοπότι, σε δεκάδες ώρες χαβαλέ, σε συζητήσεις και γέλια χωρίς όμως αγγίγματα, χωρίς ένα «σ’ αγαπώ», χωρίς να μπορείς να πεις «Σε θέλω!» με όλη σου την καρδιά. Βάσανο, μεγάλο.
Τέλος πάντων, να ξέρεις πως κι αν είσαι μακριά, εγώ για σένα μιλάω. Τα μάτια σου σκέφτομαι και το πιο σημαντικό, σε έχω στο μυαλό μου ως τον πιο αγνό, άφθαρτο άνθρωπο που έχω γνωρίσει ποτέ. Νομίζω πως αν τρυπούσαν τις καρδιές των ανθρώπων θα βλέπανε μέσα τους μαυρίλα, άλλοτε πιο πολλή κι άλλοτε λιγότερη, αλλά θα υπήρχε. Και μιζέρια, και κακία. Σε εσένα ρε γαμώτο, εγώ θα έβαζα το χέρι μου στη φωτιά πως ακόμα κι η καρδιά σου χαμογελάει και πλημμυρίζει καλοσύνη κι αθωότητα.
Για να μιλήσω εγώ έτσι για άνθρωπο σημαίνει πως σημαίνει πολλά για μένα. Βλέπεις, είμαι ατόφιος, τα λέω στα ίσα, καμιά απόπειρα για ποιητικές υπερβολές. Στα μάτια μου είσαι τέλεια κι είμαι κοινός θνητός. Κι έχω πιάσει άπειρες φορές τον εαυτό μου να σε σκέφτεται τις νύχτες και να παλεύει να σε βγάλει απ’ το μυαλό μου ερωτικά, αλλά σου είχα υποσχεθεί πως θα έγραφα για σένα και να, εδώ είμαι.
Κι όταν σκέφτομαι ερωτικά για μένα και για σένα, θέση δεν έχει κανένα κρεβάτι και καμία γυμνή εικόνα. Δεν έχω φτάσει εκεί. Μιλάω για τον έρωτα που έχω στο μυαλό μου με 2 γαμημένους καφέδες στο χέρι και μια βόλτα που σου ζήτησα και ποτέ δεν την πήγαμε. Για γύρους και παγωτά και μπίρες και γλυκά και για χαμόγελα, απ’ αυτά τα δικά σου τα πανέμορφα που με κάνουν και χάνομαι. Για να συζητάμε για όποια μαλακία περάσει απ’ το μυαλό μας, άλλωστε εσύ είσαι δεξιά κι εγώ κομμούνι οπότε αν αρχίσουμε να μιλάμε για τέτοια πράγματα θα πλακωθούμε, και πρέπει να συμμορφωθώ γιατί θα γνωρίσω και τον μπαμπά σου κάποια στιγμή.
Κάπου πρέπει να καταλήξω αλλά δεν ξέρω πού. Στην τελική, κάνε πως δεν το διάβασες καν όλο αυτό. Κράτα το φυλαγμένο για μένα και για σένα, είτε σε αυτή είτε σε κάποια άλλη ζωή. Γιατί κάπου μέσα στο χρόνο, δεν ξέρω αν είναι πολύ παρελθόν ή μακρινό μέλλον, κάπου πάντως με ερωτεύεσαι, τρελαίνεσαι για μένα και ζούμε μια ζωή με 7 παιδιά (κουνέλα θα σε κάνω) και εκατομμύρια χαμόγελα. Ως τότε, είσαι μια φίλη μου που αγαπώ πολύ, θέλω να της μοιάσω έστω και λίγο στην καλοσύνη και το μόνο που παρακαλάω είναι να χαμογελάει γιατί ομορφαίνει τον κόσμο.
Ξέρεις πώς είναι να βλέπεις έναν άνθρωπο και να λες αμέσως πως «Αυτό εδώ το καθαρματάκι δεν μπορείς να το πλησιάσεις, δεν είναι των κυβικών σου»; Είναι βάσανο. Τέτοια βάσανα περνούσα και περνάω κάθε μέρα που σε κοιτάζω, που σου μιλάω. Είναι περίεργο πράγμα να θες να μοιραστείς όλο τον κόσμο με ένα πλάσμα και να αρκείσαι σε ένα φαγοπότι, σε δεκάδες ώρες χαβαλέ, σε συζητήσεις και γέλια χωρίς όμως αγγίγματα, χωρίς ένα «σ’ αγαπώ», χωρίς να μπορείς να πεις «Σε θέλω!» με όλη σου την καρδιά. Βάσανο, μεγάλο.
Τέλος πάντων, να ξέρεις πως κι αν είσαι μακριά, εγώ για σένα μιλάω. Τα μάτια σου σκέφτομαι και το πιο σημαντικό, σε έχω στο μυαλό μου ως τον πιο αγνό, άφθαρτο άνθρωπο που έχω γνωρίσει ποτέ. Νομίζω πως αν τρυπούσαν τις καρδιές των ανθρώπων θα βλέπανε μέσα τους μαυρίλα, άλλοτε πιο πολλή κι άλλοτε λιγότερη, αλλά θα υπήρχε. Και μιζέρια, και κακία. Σε εσένα ρε γαμώτο, εγώ θα έβαζα το χέρι μου στη φωτιά πως ακόμα κι η καρδιά σου χαμογελάει και πλημμυρίζει καλοσύνη κι αθωότητα.
Για να μιλήσω εγώ έτσι για άνθρωπο σημαίνει πως σημαίνει πολλά για μένα. Βλέπεις, είμαι ατόφιος, τα λέω στα ίσα, καμιά απόπειρα για ποιητικές υπερβολές. Στα μάτια μου είσαι τέλεια κι είμαι κοινός θνητός. Κι έχω πιάσει άπειρες φορές τον εαυτό μου να σε σκέφτεται τις νύχτες και να παλεύει να σε βγάλει απ’ το μυαλό μου ερωτικά, αλλά σου είχα υποσχεθεί πως θα έγραφα για σένα και να, εδώ είμαι.
Κι όταν σκέφτομαι ερωτικά για μένα και για σένα, θέση δεν έχει κανένα κρεβάτι και καμία γυμνή εικόνα. Δεν έχω φτάσει εκεί. Μιλάω για τον έρωτα που έχω στο μυαλό μου με 2 γαμημένους καφέδες στο χέρι και μια βόλτα που σου ζήτησα και ποτέ δεν την πήγαμε. Για γύρους και παγωτά και μπίρες και γλυκά και για χαμόγελα, απ’ αυτά τα δικά σου τα πανέμορφα που με κάνουν και χάνομαι. Για να συζητάμε για όποια μαλακία περάσει απ’ το μυαλό μας, άλλωστε εσύ είσαι δεξιά κι εγώ κομμούνι οπότε αν αρχίσουμε να μιλάμε για τέτοια πράγματα θα πλακωθούμε, και πρέπει να συμμορφωθώ γιατί θα γνωρίσω και τον μπαμπά σου κάποια στιγμή.
Κάπου πρέπει να καταλήξω αλλά δεν ξέρω πού. Στην τελική, κάνε πως δεν το διάβασες καν όλο αυτό. Κράτα το φυλαγμένο για μένα και για σένα, είτε σε αυτή είτε σε κάποια άλλη ζωή. Γιατί κάπου μέσα στο χρόνο, δεν ξέρω αν είναι πολύ παρελθόν ή μακρινό μέλλον, κάπου πάντως με ερωτεύεσαι, τρελαίνεσαι για μένα και ζούμε μια ζωή με 7 παιδιά (κουνέλα θα σε κάνω) και εκατομμύρια χαμόγελα. Ως τότε, είσαι μια φίλη μου που αγαπώ πολύ, θέλω να της μοιάσω έστω και λίγο στην καλοσύνη και το μόνο που παρακαλάω είναι να χαμογελάει γιατί ομορφαίνει τον κόσμο.
Αν την θελεις φιλαρακι γιατι να την βγαλεις
ΑπάντησηΔιαγραφή