Ξεκαθάρισμα λογαριασμών το λένε. Κάθεσαι, τα βάζεις κάτω και λες τι έκανες, τι έκανε, τι κάνατε κι άντε να δούμε τι μπορεί να γίνει. Το να πέφτεις στο πάτωμα δεν είναι λύση. Το να κλαις και να οδύρεσαι δεν είναι λύση. Το να παρακαλάς, επ ουδενί δεν είναι λύση. Η λύση είναι να σκέφτεσαι. Γάμησε τους όλους στις σκέψεις. Πέθανέ τους στο γαμήσι. Γίνε ο καλύτερος, για σένα όμως, για κανέναν άλλο. Μην πεις «Έγινα καλύτερος, άλλαξα», γίνε καλύτερος κι άλλαξε. Ποιος δίνει σημασία στα λόγια; Τα λόγια κάψανε καρδιές, λύσανε δάκρυα, σκότωσαν συναισθήματα κι αυτό ήτανε. Γι' αυτό ακριβώς δεν έχουν καμία σημασία όλα όσα λέω εγώ.
Γιατί τα λόγια, όσο κι αν θέλανε, δεν αλλάξανε ποτέ κανέναν κόσμο. Να σου πω κι ένα μυστικό; Ποτέ κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να νιώσει κάτι για σένα, να δώσει κάτι σε εσένα, επειδή εσύ ένιωσες, επειδή εσύ έδωσες. Παραμυθάκια είναι αυτά, μάθε το, μεγάλωσε πριν σε μεγαλώσουν οι καταστάσεις. Δεν υπάρχει ζυγαριά όσο κι αν πολλοί θα παρακαλούσαμε να υπάρχει για να ικανοποιήσουμε τον εγωιστή εαυτό μας. Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι πολύ πιο απλοϊκές από όσο τις φανταζόμαστε. Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι «Δίνω. Πάρε. Στα αρχίδια μου αν δεν δώσεις. Πάρε.» Τελεία.
Κυκλοφορεί στη μόδα το «Δεν είσαι ερωτευμένος με την τάδε, είσαι ερωτευμένος με την ιδέα του έρωτα». Να κάνω την ερώτηση, εγώ ο μαλάκας. Ποιος δεν είναι; Ποιος δεν έχει έστω στην πίσω άκρη του μυαλού του την ηδονή του να κρατάς ένα κορμί στα χέρια σου και να βαράει η καρδιά σου δυνατά μη θέλοντας να το αποχωριστείς από τη σάρκα σου; Σε ποιον δεν αρέσει η ιδέα του μοιράσματος ενός πικρού καφέ κι ενός γλυκού κρασιού; Είμαστε τρελοί; Καρποί έρωτα είμαστε όλοι. Σε άλλους έφυγε, σε άλλους έμεινε για πάντα, μα είμαστε έρωτας. Οπότε μη μου μιλάς για «έρωτα με την ιδέα του έρωτα». Φυσικά και είμαστε ερωτευμένοι με τον έρωτα. Όλοι μας. Είναι κάτι με το οποίο γεννηθήκαμε. Έχουμε την καρδιά για να κυκλοφορεί το αίμα μας, έχουμε τους πνεύμονες για να αναπνέουμε, τη μύτη για να μυρίζουμε και το μυαλό για να ερωτευόμαστε. Εκείνο τα κάνει όλα.
Έχω ένα κακό σαν άνθρωπος, πάντοτε πλατυάζω και μιλάω περισσότερο απ' όσο πρέπει. Δεν έχω τα χαρακτηριστικά του ανδρός που γίνανε στερεότυπο. Βλέπεις, εγώ γράφω κατεβατά, εγώ κλαίω όταν θα πονέσω, εγώ είμαι συναισθηματικός του κερατά και διεκδικώ μέχρι τέλους, δε βαζω πείσματα κι εγωισμούς πάνω από συναισθήματα όμως έμαθα κάτι καλά. Δεν θα παρακαλάς ποτέ κανέναν. Αν κάποιος δε θέλει αυτά που θέλεις, θα έχεις τη δύναμη, τη γαματοσύνη και τ' αρχίδια να πεις «Εγώ έδωσα, εγώ έκανα αυτό που γούσταρα να κάνω, εγώ έδωσα γιατί με κάβλωσες εσύ να σου δώσω, αλλά τη στιγμή που δε θα θέλεις άλλο να σου δίνω, δε θα σε παρακαλέσω.»
Κι ορκίζομαι στον εαυτό μου πως την επόμενη φορά που θα γράψω, καμία λέξη δε θα είναι ίδια, ορκίζομαι πως θα σταματήσω να λέω τα ίδια και τα ίδια, θα πάψω να γράφω κλισεδούρες, μήπως και καταφέρω να γράψω κάτι πραγματικά αξιόλογο και όχι αναμασήσεις των ίδιων και των ίδιων πραγμάτων. Κι εσύ ορκίσου πως θα ζήσεις μια ζωή μέσα στην οποία θα χαμογελάς πιο συχνά, για να ομορφύνεις τη ζωή των γύρω σου και για να γίνει κι η δική σου ζωή ακόμα πιο γλυκά. Κι επίσης πάντα να θυμάσαι, όπου κι αν είσαι, ό,τι κι αν κάνεις, όσο μακριά ή κοντά είσαι, κάποιοι σε αγαπάνε βαθιά και σε σκέφτονται, και νιώθουν για σένα πολλά. Μην πιστεύεις στα λόγια, πίστεψε βαθιά όμως στις πράξεις, στις σκέψεις και στα χαμόγελα. Σ' αγαπώ.
Δε θα σου βάλω χαρούμενο τραγούδι εδώ πέρα, δε θα θυμώσω αν δεν το ακούσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου